တစ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ က်ယ္ေလာင္လာေသာ ညိဳ႕ရွိဳက္သံမွာ ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလုံးသား၊..ဦးေဏွာက္ႏွင့္ တစ္ကုိယ္လုံးကုိပင္ ပ်ာယာခတ္ေစသည္။ တစ္ကုိယ္လုံး တစ္သိမ့္သိမ့္ လွုပ္ရွားေလာက္ေအာင္ ညိဳငုိေနျပီ။ ညိဳ႕ကုိအလုိက္သင့္ ကြ်န္ေတာ့္ပုခုံးေပၚမွာ မီေစရမလား…ရင္ခြင္မွာထားျပီး ငုိေစရမလား..။ ကြ်န္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ။ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ထုိင္ရာမွထရမလုိ၊ ေရွ႕တုိးလုိ႔ ညိဳ႕ကုိႏွစ္သိမ့္ရမလုိလုိ၊ ဦးေဏွာက္မွအေျဖမေပၚခင္..ညြတ္ေခြလုမတတ္ ရွဳိက္ငုိေနေသာ ညိဳအား ကြ်န္ေတာ့္ရင္ခြင္တြင္ မီွေစ၍ ႏွစ္သိမ့္လုိက္မိလ်က္သားျဖစ္ေနသည္။ ညိဳသည္ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကဲ့သုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ခြင္တြင္းသုိ႔ ေပ်ာ့ေခြက်လာသည္။
“အားရေအာင္ငုိခ်လုိက္ပါ ညိဳ….ကြ်န္ေတာ့္ကုိရွက္စရာမလုိဘူး….”
သုိ႔ေသာ္ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ကြ်န္ေတာ့္ငယ္ထိပ္ေျမြေပါက္ခံလုိက္ရသလုိပင္ ညိဳကကြ်န္ေတာ့္ရင္ခြင္အားတြန္းဖယ္ကာ အားကုန္ထုႏွက္ရက္ေလျပီ။
“သြား..သြား….မလာနဲ႔…ရွင္ဟာအလကားပဲ…ရွင့္ကုိကြ်န္မအလုိမရွိဘူး…။”
တြန္းကန္ရုန္းဖယ္ေနေသာ ညိဳ၏လက္အစုံတုိ႔သည္ ကြ်န္ေတာ့္အား ညိဳ႕အနား မွ ေၾကာက္လန္႔တၾကားပင္ ဖယ္ခြာေစေလသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ေတြ အခုန္ျမန္လွျပီ..ညိဳရယ္..။ ဘယ္လုိအရာကမ်ား ညိဳ႕ကုိဒီေလာက္ ထိခုိက္ေနေစရသည္လဲ? ညိဳ၏ ငုိသံတုိ႔စဲသြားေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲဗေလာင္ဆူကာ လိွုင္းတံပုိးထန္ေနဆဲ။ ဒီည ညိဳ႕ဆီက တစ္ခုခုၾကားရမွျဖစ္မည္။ သည္အေျခအေနမ်ိဳးႏွင့္ေတာ့ ယေန႔ညသည္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူ သတ္ပုံမွားေနေတာ့မည္။
“ညိဳ….”
“……….”
“ညိဳ….ငုိလုိ႔ဝျပီလား..ကြ်န္ေတာ့္ကုိစကားေျပာႏုိင္ျပီလားဟင္…”
“……….”
“ခြင့္လႊတ္ပါ..ကြ်န္မလြန္တာပါ…။”
“ကြ်န္ေတာ္လည္း ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ..ဟုိ..ထူပူျပီး…..”
"နားလည္ပါတယ္။"