ရက္ ၃၀၀ ျပည့္..ႀကယ္စင္ေရ

ႀကယ္စင္ကေလးေရ...
မင့္မွာ...
ႀကည္လဲ့လဲ့ရႊန္းစုိတဲ့...
မ်က္ဝန္းညိဳေတြရွိတယ္.။

ေကာ့ရြန္းတဲ့ မ်က္ေတာင္ေတြနဲ႔လည္း
ခ်စ္ေအာင္ျမွဴတတ္ေသးတယ္..။

ပ်ားရည္ဆမ္းတဲ့
တီတာတာ သႏာၱေရာင္ ႏွုတ္ခမ္းေလးရယ္

ေက်ာ့မဆုံးတဲ့
ေကသာပိတုန္းေလးေရာေပါ့...။

တစ္လတာကာလတမ္းကုိ
ရက္ ၃၀ ပ်မ္းမ်ွႏွုန္းနဲ႔တြက္မယ္ဆုိ...
မင့္သက္တမ္း ရက္ေပါင္း ၃၀၀ သာရွိေသးတဲ့

ႀကယ္စင္ကေလးေရ..

ေမ့...ရင္ထဲစဲြ
သည္းလွဳပ္ေအာင္ ခ်စ္မိ....
တုမရွိ...။

***ေရးခ်င္ေနတာက တစ္ေန႔က (စေနေန႔) သြားျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား အဖြဲ႕မွၾကီးမႉးက်င္းပတဲ့ တတိယအၾကိမ္ေျမာက္ စာေပေဟာေျပာပြဲအေၾကာင္းပါ...။ ေရးျဖစ္သြားတာက သမီးေလးရဲ့ ၁၀ လျပည့္ေမြးေန႕ အမွတ္တရ ကဗ်ာမဟုတ္ စာမဟုတ္ အတိုအထြာေလး။

တစ္ေန႕ကေတာ့ ဆရာၾကီးမ်ားနဲ႕ ဆရာမၾကီးမ်ားရဲ့ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကို အစမွအလယ္၊ အလယ္မွအဆံုး ေပ်ာ္မဆံုးေမာ္မဆံုး တစ္ျပံဳးျပဳံးနားေထာင္လို႕.. သူတို႕ရြတ္ဆိုသြားတဲ့ ကဗ်ာေတြ အလကၤာေတြ ကိုလည္းမေမာမပမ္း မ်က္ရည္ေလးတစ္စမ္းစမ္းနဲ႕ၾကည္ႏူးေနခဲ့ရာက ျပန္ေရးျပျပီးေဝမွ်ခ်င္စိတ္ေတြတဖြားဖြားျဖစ္လို႕...စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဆရာ/ဆရာမၾကီးမ်ားရဲ့ အေဟာအေျပာေတြထဲမွာ ေကာင္းႏုိးရာရာ ေကာက္ႏွဳတ္စရာမရွိ၊ ျပစ္ရက္စရာမရွိေအာင္ ေကာင္းလြန္းတာမုိ့ အသံဖုိင္၊ ဗီဒီယုိဖိုင္ တုိ႔ ထြက္မွပဲ တင္ပါေတာ့မယ္.. ေဟာေျပာပဲြသြားခြင့္မႀကဳံလုိက္ရသူေတြရွိခဲ့ရင္လည္း နားေထာင္ႏိုင္ေအာင္ပါ...။

ခုေတာ့ဒီစာတုိ၊ ကဗ်ာစေလးပဲ တင္လုိက္ရပါတယ္.. ဆရာႀကီးခ်စ္စံဝင္း ေဟာေျပာျပသြားတဲ့ "အေမဟူသည္ အလြမ္းသည္" ကုိနားေထာင္ရင္း၊ အေဝးဆီမွာေရာက္ေနရရွာတဲ့ ၁၀ လအရြယ္ သမီးကေလးကုိ လြမ္းဆြတ္ရာက စပ္မိတဲ့ ကဗ်ာတုိေလးရယ္ပါ..:)***