ေျခရာမဲ့မုိးတိမ္…(ဇာတ္သိမ္း)

                                                              “ညိဳ……….ညိဳ…ေဟး..ညိဳ…ေဟာဗ်ာ….ငုိေနသလား…က်..ကြ်န္ေတာ္ဘာလုပ္ေပးရမလဲ….…”

 

တစ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ က်ယ္ေလာင္လာေသာ ညိဳ႕ရွိဳက္သံမွာ ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလုံးသား၊..ဦးေဏွာက္ႏွင့္ တစ္ကုိယ္လုံးကုိပင္ ပ်ာယာခတ္ေစသည္။ တစ္ကုိယ္လုံး တစ္သိမ့္သိမ့္ လွုပ္ရွားေလာက္ေအာင္ ညိဳငုိေနျပီ။ ညိဳ႕ကုိအလုိက္သင့္ ကြ်န္ေတာ့္ပုခုံးေပၚမွာ မီေစရမလား…ရင္ခြင္မွာထားျပီး ငုိေစရမလား..။ ကြ်န္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ။ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ထုိင္ရာမွထရမလုိ၊ ေရွ႕တုိးလုိ႔ ညိဳ႕ကုိႏွစ္သိမ့္ရမလုိလုိ၊ ဦးေဏွာက္မွအေျဖမေပၚခင္..ညြတ္ေခြလုမတတ္ ရွဳိက္ငုိေနေသာ ညိဳအား ကြ်န္ေတာ့္ရင္ခြင္တြင္ မီွေစ၍ ႏွစ္သိမ့္လုိက္မိလ်က္သားျဖစ္ေနသည္။ ညိဳသည္ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကဲ့သုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ခြင္တြင္းသုိ႔ ေပ်ာ့ေခြက်လာသည္။  

“အားရေအာင္ငုိခ်လုိက္ပါ ညိဳ….ကြ်န္ေတာ့္ကုိရွက္စရာမလုိဘူး….”

သုိ႔ေသာ္ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ကြ်န္ေတာ့္ငယ္ထိပ္ေျမြေပါက္ခံလုိက္ရသလုိပင္ ညိဳကကြ်န္ေတာ့္ရင္ခြင္အားတြန္းဖယ္ကာ အားကုန္ထုႏွက္ရက္ေလျပီ။

“သြား..သြား….မလာနဲ႔…ရွင္ဟာအလကားပဲ…ရွင့္ကုိကြ်န္မအလုိမရွိဘူး…။”

တြန္းကန္ရုန္းဖယ္ေနေသာ ညိဳ၏လက္အစုံတုိ႔သည္ ကြ်န္ေတာ့္အား ညိဳ႕အနား မွ ေၾကာက္လန္႔တၾကားပင္ ဖယ္ခြာေစေလသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ေတြ အခုန္ျမန္လွျပီ..ညိဳရယ္..။ ဘယ္လုိအရာကမ်ား ညိဳ႕ကုိဒီေလာက္ ထိခုိက္ေနေစရသည္လဲ? ညိဳ၏ ငုိသံတုိ႔စဲသြားေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲဗေလာင္ဆူကာ လိွုင္းတံပုိးထန္ေနဆဲ။ ဒီည ညိဳ႕ဆီက တစ္ခုခုၾကားရမွျဖစ္မည္။ သည္အေျခအေနမ်ိဳးႏွင့္ေတာ့ ယေန႔ညသည္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူ သတ္ပုံမွားေနေတာ့မည္။ 

“ညိဳ….”

“……….”

“ညိဳ….ငုိလုိ႔ဝျပီလား..ကြ်န္ေတာ့္ကုိစကားေျပာႏုိင္ျပီလားဟင္…”

“……….”

“ခြင့္လႊတ္ပါ..ကြ်န္မလြန္တာပါ…။”

“ကြ်န္ေတာ္လည္း ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ..ဟုိ..ထူပူျပီး…..”

"နားလည္ပါတယ္။"

ပတ္ဝန္းက်င္သည္ အပ္ခ်သံပင္ မၾကားရေအာင္ ဆိတ္ျငိမ္သြားျပန္သည္။ ညဥ့္ေလသည္ သုတ္သုတ္ျဖဴးျဖဴးကေလး တုိက္ခတ္ကာ ေအးစိမ့္ေနေသးသည္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္တိတ္တိတ္ခုိးရွိုက္လုိက္သည့္အခုိက္ ေကာင္းကင္တြင္ မီးခုိးေရာင္တိမ္အစုပ္လုိက္တုိ႔ ျပန္႔က်ဲကာ ကစဥ့္ကလ်ားေရြ႕လ်ားေနၾကျပီ။ ညိဳသည္ ေလတြင္လြင့္ေမ်ာေနေသာ သူမ၏ဆံႏြယ္မ်ားကုိ အသာအယာလက္ႏွင့္ စုသိမ္းလုိက္ျပီး ေျဖးေျဖးသာသာ ထုိင္ခုံမွထရန္ဟန္ျပင္ေနသည္။

“ညိဳ…ကြ်န္ေတာ္……”

“ကြ်န္မ တိမ္ေတြကုိခ်စ္တယ္။ သူတုိ႔လြင့္ေမ်ာေနတဲ့အတုိင္း လုိက္ပါစီးေမ်ာခ်င္လုိက္တာ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ကေလး….။”

မဆီမဆုိင္ ရုတ္တရက္ေျပာလုိက္ေသာ ညိဳ႕စကားကုိ ကြ်န္ေတာ္ဘာသာမျပန္တတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ၾကားခ်င္ေသာစကားသည္ ထုိစကားမဟုတ္ပါ။ ညိဳေျပာခဲ့ေသာ ေရစက္တုိအေၾကာင္းကုိ ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္သည္။ ညိဳဘာေတြခံစားေနရသလဲ? ညိဳ႕နဲ႔ ဆုံစည္းဖုိ႔အခြင့္အေရးေနာက္ထပ္ မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ညိဳဘယ္ကုိသြားမွာလဲ? မြန္းၾကပ္ေနေသာအေတြးမ်ားတြင္ ခ်ာခ်ာလည္ကာ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းရပ္ေနရာ ေနရာတြင္ပင္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ေကာင္းကင္၌ တိမ္အစုပ္လုိက္တုိ႔ ကြဲခ်ိန္တြင္ ညိဳ၏ ကုိယ္သင္းရနံ႕ေလးသာ ကြ်န္ေတာ့္ဝန္းက်င္တြင္ လႊမ္းျခံဳက်န္ရစ္လွ်က္။

တည္းခုိေဆာင္သုိ႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ညီညီမအိပ္ေသးပဲ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဂ်ာကင္ကုိ ခြ်တ္၍ ကုတင္အစပ္တြင္ ငူငူငုိင္ငုိင္ထုိင္ခ်မိေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ညီညီက….

“သူငယ္ခ်င္း သက္ႏွင္း…မင္းဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ..?”

“……………………………………………………………..”

“မင္းမေျဖခ်င္ေပမယ့္…ငါတစ္ခုေျပာခ်င္တယ္။ မင္းအတြက္ ဆု ရွိေနတယ္ေလ…။”

“မင္းဘာကုိဆုိလုိခ်င္လဲဆုိတာ ငါသိတယ္ ညီညီ။ ဆု ကုိ ငါ…… “

“ေတာ္ပါေတာ့ကြာ…ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆု နဲ႔ မင္းကခုခ်ိန္မွာ ခ်စ္သူေတြ….မင္းသူ႔ကုိ ေက်ာခုိင္းတဲ့အခ်ိန္က သူ မင္းကုိေနာက္ထပ္ မေတြ႔ရေတာ့မယ့္ေန႔လည္း ျဖစ္ေနမယ္ဆုိတာ မင္းအသိပဲ။ “

“ငါသူ႔ကုိ ေက်ာခုိင္းမယ္လုိ႔ မင္းကဘာေၾကာင့္ထင္ေနရတာလဲ…။”

“ငသက္…မင္းအဲလုိ ေလွနံႏွစ္ဖက္နင္းဖုိ႔ေတာ့ မႀကိဳးစားပါနဲ႔ကြာ။ ညိဳက ခုမွေတြ႕တဲ့သူ…ျပီးေတာ့ မင္းသူ႔အေၾကာင္းဘာမွ သိတာလဲမဟုတ္ဘူး…ငါ့ညီမ သူငယ္ခ်င္းေပမယ့္ ငါေတာင္ သူ႔အေၾကာင္းမသိဘူး..။”

“မင္း တစ္ဆိတ္ေတာ့ လြန္လြန္းျပီ ညီညီ..။ ငါက ညိဳ႕ကုိခုမွေတြ႔ျပီး သာယာေနတယ္လုိ႔ မင္းထင္ေနတယ္ မဟုတ္လား..ညိဳနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ငါဘာျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ငါကုိယ္တုိင္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမသိဘူးကြ…သူ႔အေၾကာင္းသိစရာလဲမလုိေသးဘူး… ဒါေပမယ့္ ငါဝန္ခံတယ္ ငါညိဳ႕အနားေရာက္ရင္…..မသိဘူးကြာ…တစ္ခုခုျဖစ္ေနတယ္။”

“ငါမင္းအေၾကာင္းေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့ ငသက္ရာ… မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွားျဖစ္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းတဲ့မင္းကုိ ခုလုိအိေျႏၵပ်က္ေနတာ ပထမဆုံးျမင္ဖူးတာပဲ..။ မင္းညိဳ႕အေပၚမွာ သာယာတာထက္ပုိေနျပီလုိ႔ငါထင္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းခံစားခ်က္ကုိ ဒီထက္ပုိျပီး ဆက္မရင့္ေစခ်င္ဘူး။ ဒိထက္ေရွ႕ဆက္တုိးဖုိ႔ မႀကိဳးစားေစခ်င္ဘူး…ဆု ကုိ ငါကုိယ္တုိင္ ကတိေတြေပးျပီး မင္းကုိ ဒီထိဆဲြေခၚလာခဲ့ရတာ….”

“မင္းကဘာမုိ႔လုိ႔ ငါ့ကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္ေနရတာလဲ ညီညီ..ဆု နဲ႔ ပတ္သက္တုန္းကလည္း မင္းကုိယ္တုိင္ ဆု ကုိသနားလြန္းလုိ႔ ငါ့ကုိတစ္ခ်ိန္လုံးေဘးတီးေပးေနခဲ့တာ..မင္း ဒါေလးနဲ႔ ဒီေလာက္ေဒါသျဖစ္ျပီး ငါ့ကုိ ေစာ္ကားေနဖုိ႔မသင့္ဘူး။ ဆုကငါ့ခ်စ္သူျဖစ္ေနျပီး ခုခ်ိန္ထိ ညီမတစ္ေယာက္လုိပဲသေဘာထားလုိ႔ရတာ သူ႔အတြက္ ပုိနာႀကင္စရာမေကာင္းဘူးလား ညီညီ..။ ငါ နဲ႔ ဆု ကမွေရွ႕ဆက္မတုိးသင့္ေတာ့တာကြ….။”

ညီညီ့မ်က္ႏွာသည္ ရုတ္တရက္ အေရာင္ေျပာင္းသြားကာ ဆုပ္မိထားေသာလက္ကုိ အသာျဖည္ခ်လုိက္ျပီး…

“ေဆာရီး သူငယ္ခ်င္း။ မင္းခံစားရမွာစုိးလုိ႔ပါကြာ..။ ဆု နဲ႔ မင္းက ငါ့သူငယ္ခ်င္းအရင္းႀကီးေတြ..။ ဆုကုိလည္း ငါမနာၾကင္ေစခ်င္ဘူး…..မင္းသိပါတယ္…” 

ညီညီ့ စကားသံတုိ႔သည္ အဖ်ားတြင္ တုန္ယင္တုိးလ်လုိ႔သြားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ညီညီ့ကုိၾကည့္ကာ ပုခုံးကုိဖက္လုိက္ျပီး…

“တစ္ခါတစ္ေလ ငါတုိ႔ကံၾကမၼာေတြဟာ နားလည္ရသိပ္ခက္တယ္ကြာ..။”

ကြ်န္ေတာ့္စကားအဆုံးတြင္ ညီညီ့ မ်က္ဝန္းတုိ႔ နီျမန္းစြတ္စုိလာျပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ပုခုံးအား က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ျပန္၍ဆုပ္ကုိင္လုိက္ေတာ့သည္။

++++++++++++++

ျမဴႏွင္းလႊမ္းျခဳံထားေသာ ေဆာင္းနံနက္ခင္းသည္ လန္းလန္းဆန္းဆန္းရွိမေနပဲ အုံ႔အုံ႔ဆုိင္းဆုိင္း၊ မွုန္မွုန္မွုိင္းမွုိင္းရွိလွသည္။ လက္ပတ္နာရီကုိၾကည့္မိေသာအခါ မနက္ ၇ နာရီ ၅ မိနစ္တိတိ။ တစ္ညလုံးအိပ္မေပ်ာ္ပဲ အေတြးမ်ားႏွင့္ ခ်ာခ်ာလည္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေရာင္နီလာခါနီးမွ ေမွးကနဲျဖစ္သြားေသာ ကြ်န္ေတာ့္အဖုိ႔ ႏုိးလာသည့္အခါတြင္ ေခါင္းတစ္ခုလုံး တစ္ဆစ္ဆစ္ကုိက္ခဲကာေနသည္။ တံခါးအဝတြင္ ေက်ာခုိင္းရပ္ေနေသာ ညီညီ့အား အေဝးကိုေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်က္ေတြ႕ရသည္။ မနက္ေစာေစာမႏုိးမိ၍ ဘုရားဝတ္ျပဳရန္ ပ်က္ကြက္သည့္အတြက္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ အျပစ္တင္ေနမိသည္။ 

“ငသက္…မ်က္ႏွာျမန္ျမန္သစ္လုိက္ဦး…။ ခဏေနငါတုိ႔ ေသာ္ေသာ္တုိ႔နဲ႔ မနက္စာသြားစားရေအာင္။ ငါတုိ႔ မင္းကုိေစာင့္ေနတာ…။” ညီညီသည္ ကြ်န္ေတာ့္အား လွည့္ၾကည့္ကာ အားရပါးရျပံဳး၍ ေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။

“ေအးကြာ..ငါမႏုိးပဲအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ တကယ္ႏွေျမာတယ္။ ငါတုိ႔ဒီေန႔ ေတာင္ေအာက္ျပန္ဆင္းႀကရမွာေနာ္..။ ငါးမိနစ္ေစာင့္…။”

မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါလွမ္းယူျပီး တည္းခုိေဆာင္မွ ကမန္းကတန္းထြက္လာေသာအခါ ညကထုိင္ခဲ့ေသာ ေလသာေဆာင္၌ ေသာ္ေသာ္ႏွင့္ ညိဳအားပူးကပ္စြာ ထုိင္ေနၾကသည္ကုိေတြ႕ရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ေျခသံၾကား၍ ႏွစ္ေယာက္စလုံး လွည့္ၾကည့္ကာျပဳံးျပႏွုတ္ဆက္သည္။ ေသာ္ေသာ္ႏွင့္ညိဳ၏ အျပံဳးမ်ားတြင္ တစ္ခုခုကင္းမဲ့ေနသလုိ ခံစားလုိက္ရေသာ္လည္း မ်က္ႏွာျမန္ျမန္သစ္ရန္ ေရခ်ိဳးခန္းရွိရာသုိ႔ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ မ်က္ႏွာသစ္၊ အဝတ္အစားလဲျပီးေသာအခါ ခရီးေဆာင္ပစၥည္းမ်ား၊ အိတ္မ်ားအား ဟုိတယ္ဧည့္ခန္းတြင္ အပ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဘုရားေျခေတာ္ရင္းရွိ မုန္႔ေစ်းတန္းရွည္ႀကီးတြင္ မနက္စာစားရန္ ညီညီမွအႀကံျပဳ၍  အားလုံးေခါင္းညိမ့္ကာ သေဘာတူလုိက္ၾကသည္။ ဘုရားရင္ျပင္သို႔ေရာက္၍ ဘုရားဝတ္ျပဳျပီး မုန္႔ေစ်းတန္းသုိ႔ဆင္းသည့္တုိင္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် စကားစမည္ေျပာျခင္းမရွိပဲ တိတ္ဆိတ္စြာရွိေနၾကသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ တစ္မ်ိဳးထူးဆန္းေနသည္ဟု ထင္ပါသည္။ 

ေသာ္ေသာ္သည္ ဆီထမင္းႏွင့္ ပဲျပဳတ္စားခ်င္သည္ဆုိကာ ဆီထမင္းဝင္ဝယ္ေနသည္။ 

ညိဳသည္ကြ်န္ေတာ့္ဘက္သုိ႔လွည့္လုိက္ျပီး…

“ကုိသက္ နဲ႔ ကုိညီ… ဆီထမင္းကုိ ေကာ္ဖီနဲ႔တြဲေသာက္ရမေကာင္းဘူးလားဟင္…”

ကြ်န္ေတာ္ဘာမွမေျဖႏုိင္ပဲ ေၾကာင္အမ္းအမ္းၾကည့္မိေနစဥ္ ညီညီက…

“အာ..ေကာင္းမွေကာင္း..ညိဳေခ်ာေသာက္ခ်င္တဲ့ေကာ္ဖီကုိ ကြ်န္ေတာ့္တုိ႔လည္းသိပ္ႀကိဳက္..ကြ်န္ေတာ္အားလုံးကုိတုိက္မယ္ေလ..။ က်န္တာေတာ့ကုိယ့္ဘာသာရွင္း..”

ညီညီ၏ေနာက္ေျပာင္ေသာစကားေၾကာင့္ ညိဳအားပါးတရရယ္ေမာေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္လည္းလုိက္၍ရယ္မိသည္။ ညိဳေပ်ာ္ရင္ကြ်န္ေတာ္လည္းေပ်ာ္တတ္ေနျပီ ညိဳ…။

ဆုိင္ထဲဝင္၍ ေကာ္ဖီေသာက္ခ်ိန္တြင္ ရာသီဥတုသည္ ညိဳ႕မွိုင္းေနျခင္းမရွိေတာ့ပဲ ေကာင္းကင္ျပာျပာကုိေတြ႔ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေကာ္ဖီဝုိင္းေလးသည္ စကားသံ၊ ရယ္ေမာသံတုိ႔ျဖင့္ စုိေျပလာေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲရွိ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ျဖစ္ေနေသာ ခံစားခ်က္မွာ ေပ်ာက္ပ်က္မသြား။ အိမ္ျပန္ၾကဖုိ႔ အခ်ိန္တန္ျပီ ဆုိေသာအသိသည္ ရင္ကုိအနည္းငယ္ေတာ့ ပူေလာင္ေနေစသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္တြင္ ထုိင္ေနေသာ ညိဳ႕မ်က္ႏွာကုိခုိးၾကည့္ရတာေလာက္ ဘယ္အရာကမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ၾကည္ႏူးေစေအာင္မစြမ္းႏုိင္ေပ။ ရွည္လ်ားေသာဆံႏြယ္တုိ႔အား ညာဖက္ပုခံုးေပၚသုိ႔ပုိ႔ကာ ပုိးလက္ကုိင္ပုဝါေလးတစ္ထည္ျဖင့္ စုခ်ည္ကာထားသည္။ ညကငိုထားေသာ ညဳိ႕မ်က္လုံးတုိ႔သည္ ေယာင္ယမ္းေနေသာ္လည္း တစ္မ်ိဳးၾကည့္ေကာင္းေနေသးေတာ့သည္။ 

စားေသာက္ျပီးစီး၍ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွ တည္းခုိရာဟုိတယ္သို႔ ဆင္းေသာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေလတုိးသံ၊ သစ္ပင္မ်ားယိမ္းႏြ႔ဲထိခတ္သံမွလြဲ၍ တစ္ေယာက္မွ် စကားမဆုိမိၾက။ ဟုိတယ္သုိ႔ ေရာက္ခါနီးတြင္ ညိဳ႕ေျခလွမ္းတုိ႔ တုံ႔ဆုိင္းသြားျပီးေနာက္ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ေသာ္ေသာ္ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရပ္ကာ သူမ၏လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေသာ္ေသာ္၏လက္ႏွစ္ဖက္အားမယူဆုပ္ကုိင္လုိက္သည္။ ေနာက္မွခပ္ခြာခြာေလွ်ာက္လာၾကေသာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ညီညီသည္ ထူးဆန္းေသာ ညိဳ၏အျပဳအမူေၾကာင့္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ခဏမွ်မင္သက္ေနမိၾကသည္။ 

ေသာ္ေသာ္သည္ ညိဳ႕အား လက္ပင္းမွသိုင္းဖက္ထားသည္။ ညိဳမွလည္းျပန္လည္ကာဖက္ထားျပန္သည္။ တစ္စုံတစ္ခုေတာ့ မွားေနျပီဟု ကြ်န္ေတာ္သိလုိက္သည္။ ညိဳတုိ႔အနားသြားရန္ ဟန္ျပင္မိေသာ ကြ်န္ေတာ့္ေျခလွမ္းတုိ႔အား ညီညီလက္တစ္ဖက္မွ ဆုိင္းငံ့ေစသည္။

“မသြားနဲ႔ဦး သူငယ္ခ်င္း…”

“ဘာ…ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ…”

 ညီညီ့မ်က္ဝန္းတုိ႔သည္ ရီေဝလွ်က္…။

“ဘာျဖစ္တာလဲ? မင္းသိေနတယ္လား….ညီညီ?”

“မနက္က ေသာ္ေသာ္ေျပာလုိ႔သိတာ..။ မင္းကုိခုမွေျပာရတာခြင့္လႊတ္ပါကြာ….ညိဳေခ်ာကုိ သူ႔အိမ္ကလာေခၚတာ။”

 ညီညီေျပာရင္း ေမးဆတ္ျပေသာ ခပ္လွမ္းလွမ္းေနရာသုိ႔ အၾကည့္လႊဲမိသည္တြင္ ေျပာင္လက္မည္းနက္ေသာ ဇိမ္ခံကားတစ္စီးကုိေတြ႕ရသည္။ ကားနေဘးတြင္ တုိက္ပုံအမည္းဝတ္ထားေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္။

“ဘာလုိ႔လဲ..ညိဳကဘာလုိ႔ ငါတုိ႔နဲ႔မျပန္တာလဲ?”

“ဂဃနဏေတာ့ငါမသိဘူး ငသက္..သူ႔အိမ္က အျပန္လာႀကိဳမယ္လုိ႔ေျပာထားလုိ႔ေနမွာေပါ့..။ ငါတုိ႔ ညိဳေခ်ာကုိ သြားႏွုတ္ဆက္ဖုိ႔လုိမယ္ထင္တယ္။” ကြ်န္ေတာ္သည္ အေဝးသုိ႔ အၾကည့္ပုိ႔လုိက္ေသာ္လည္း မ်က္ဝန္းတုိ႔ စြတ္စုိကာလာသည္။ ညီညီ့စကားမဆုံးလုိက္ခင္ ညိဳႏွင့္ ေျခလွမ္းႏွစ္လွမ္းအကြာသုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ႏွင့္ေနျပီ။”

“ေသာ္…ကြ်န္မႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္….ခံစားခ်က္မပါတာႀကီးကုိ ကြ်န္မ မလုပ္ႏုိင္ဘူး…။”

“ညိဳ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ေအာင္ျမင္ပါေစလုိ႔ ေသာ္ ဆုေတာင္းေနပါ့မယ္…။”

ေသာ္ေသာ္ႏွင့္ ညိဳတုိ႔၏ ေနာက္ဆုံးႏွုတ္ဆက္စကားတုိ႔အား ကြ်န္ေတာ္နားမလည္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္လုိက္ေသာ ညိဳ႕မ်က္ဝန္းတြင္လည္း တုိက္ဆုိင္လြန္းစြာ အရည္ၾကည္တုိ႔ႏွင့္ျပည့္လွ်က္ရွိသည္။ ညိဳသည္ ကြ်န္ေတာ္ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ တည္ျငိမ္စြာရပ္လာသည္။

“ညိဳ…ျပန္ေတာ့မွာဆုိ…”

“ဟုတ္တယ္..ကုိသက္..ကြ်န္မျပန္မယ့္အေၾကာင္း မေန႔ညကမေျပာျဖစ္ခဲ့တာ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေျပာျဖစ္ခဲ့လည္း ျပန္ရမွာပဲမဟုတ္လား….”

“မတူဘူး..ညိဳ..။ ညိဳေျပာခဲ့လုိက္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။”

“…………………………….”

“ကြ်န္ေတာ္ကခုမွရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့လည္း ႏွုတ္မဆက္ပဲ ဒီအတုိင္းထားခဲ့လုိ႔ရတယ္မဟုတ္လား..။”

ညိဳသည္ေခါင္းငံု႕ကာ ႏွုတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလးေကြးရုံမွ် ျပံဳးေနသည္။ ပေဟဠိဆန္းလြန္းလွေသာ ညိဳ…..။

“ကြ်န္ေတာ့္ကုိ တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာပါလားညိဳ…”

“ကြ်န္မတုိ႔ေရစက္မကုန္ရင္ ျပန္ဆုံၾကဦးမွာပါ...ကုိသက္…ကြ်န္မဦးေလးေစာင့္ေနျပီ….ကြ်န္မကုိသြားခြင့္ျပဳပါ။”

 ညိဳ႕ သြင္ျပင္သည္ အသက္မဲ့လွ်က္။ တည္ျငိမ္ေအးေဆးလြန္းသည္။ စကားသံမွာလည္း ႏူးညံ့တုိးလ်လြန္း၍ အင္အားေဖ်ာ့ေတာ့လြန္းေနသည္။

“ကုိညီ ကြ်န္မသြားပါဦးမယ္…။ ဒီလုိေပ်ာ္စရာခရီးေလးအတြက္၊ အားလုံးအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။”

ထုိသုိ႔ေျပာျပီးျပီးခ်င္း ရပ္ထားေသာကားရွိရာသုိ႔ ညိဳလွည့္ထြက္သြားေနျပီ။ ေစာေစာကလင္းေနေသာ ေကာင္းကင္ျပာသည္ ကြ်န္ေတာ္ရပ္ေနေသာ ေနရာကေလးတြင္ပင္ကြက္၍ ညိဳေမွာင္လာေနသည္ဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ပင္ ကြ်န္ေတာ့္ျမင္ကြင္းတုိ႔သည္ ေမွာင္အတိ။ သြားပါဦးေတာ့ ညိဳ…..။

++++++++++++++

“ကုိသက္….ညိဳေပးသြားခဲ့တာ…..။”

ေသာ္ေသာ္ကမ္းေပးလာေသာ လက္သန္းေလာက္ရွိသည့္ ေရေမႊးဗူးျဖဴျဖဴေသးေသးကေလးအား အံ့ၾသစြာလွမ္းယူမိသည္။ ညိဳသည္ထုိသုိ႔ပင္ ပုစာၦဆန္ေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ ဆုိသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အံ့ၾသေနစရာပင္မလုိအပ္ေတာ့ပါ။ ညိဳႏွင့္ပတ္သက္၍ ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ၏ အေျဖတုိ႔အား သိခြင့္ရေသာအခါ ညိဳသည္ သနားစဖြယ္ေကာင္းေသာ ပင္ျမင့္စံပန္းကေလးတစ္ပြင့္သာလွ်င္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ သည္လုိေခတ္ႀကီးတြင္ သည္သုိ႔အျဖစ္မ်ိဳးမ်ားလည္း ရွိေနေသးမွန္း ႏွစ္လုိျခင္းမရွိစြာ သိခြင့္ရခဲ့သည္။

“ညိဳ႕အသိုင္းအဝုိင္းက…ခမ္းနားႀကီးၾကယ္လြန္းတဲ့ ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီး ေစာ္ဘြားမ်ိဳးေတြ…..။”

“ရွမ္းေသြးစစ္စစ္ျဖစ္တဲ့ ညိဳ႕အဖြားက ညိဳ႕အေမကုိ သူ႔ခ်စ္သူ ဗမာစစ္စစ္ ဆင္းရဲႏုံခ်ာလြန္းတဲ့ ညိဳ႕အေဖနဲ႔ သေဘာမတူခဲ့ဘူး။ အခ်စ္ကုိ ကုိးကြယ္ခဲ့တဲ့ ညိဳ႕အေမကေတာ့ မိဘေတြကုိလြန္ဆန္ျပီး ခ်စ္သူေနာက္ကုိေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ကုိ လုိက္ေျပးခဲ့တာ။ ေဆြဂုဏ္၊ မ်ိဳးဂုဏ္၊ ဓနဂုဏ္ေတြ ေအာက္မွာ ညိဳ႕အေဖအသက္မဆုံးရွုံးသင့္ပဲ ဆုံးပါးခဲ့ရတာ…။ ႏြမ္းပါးသြားတဲ့ ညိဳတုိ႔သားအမိကုိ အဖြားျဖစ္သူကျပန္ေခၚထားျပီး ထားရာေန၊ ေစရာသြားေစခဲ့တာ…။ ညိဳ႕ကုိ ေခတ္ပညာတတ္ေစေပမယ့္ ေလာင္းရိပ္ေအာက္ကပန္းကေလးတစ္ပြင့္အျဖစ္ ပ်ိဳးေထာင္ပြင့္လန္းေစခဲ့တာ။”

ေသာ္ေသာ္ေျပာေသာ ညိဳ႕အေၾကာင္းသည္ ကြ်န္ေတာ့္နားစည္တြင္အရွိန္ျပင္းစြာရုိက္ခတ္ေနေလသည္။ ေသာ္ေသာ့္အသံသည္ ကြ်န္ေတာ့္နားမွ နီးလာလုိက္၊ ေဝးသြားလုိက္..။ ညိဳႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အဆုိရြားဆုံးသတင္းသည္…..

ညဳိသည္..သည္ခရီးကုိ သူ႔အေမ ႏွင့္ အဖြားဆီတြင္ ကတိအလဲအလွယ္လုပ္ျပီး မွလာခဲ့ရသည္…။ ပထမဆုံးႏွင့္ ေနာက္ဆုံးအေနျဖင့္ လြပ္လပ္စြာ တစ္ေယာက္တည္း ခရီးသြားခြင့္ ကုိ ညိဳရရွိခဲ့သည္..။ ထုိအခြင့္အေရး၏ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ သည္ခရီးစဥ္မွျပန္ေရာက္ျပီး မၾကာခင္မွာပင္ ညိဳသည္ အဖြားျဖစ္သူ၏ စိန္စီေသာလမ္းကုိေလွ်ာက္လွမ္းရန္ တစ္ခါဖူးမွ် အကြ်မ္းမဝင္ဖူးေသာ မ်ိဳးရုိးဂုဏ္ရွိန္အလြန္ႀကီးျမတ္ပါသည္ဆုိေသာ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ဆက္ရေတာ့မည္တုိ႔ပင္ျဖစ္သည္။ ထုိသတင္းဆုိးႏွင့္ တစ္ဆက္တည္း အမွတ္ရမိသည္မွာ ေသာ္ေသာ္ႏွင့္ ညိဳတုိ႔၏ ေနာက္ဆုံးႏွုတ္ဆက္စကား….။ 

မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ…ကြ်န္ေတာ့္နေဘးတြင္ ဆု မရွိခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္၏ခရီးစဥ္အေၾကာင္း ဆုမွေမးလာလွ်င္ ရက္အနည္းငယ္အတြင္း ဆုံဆည္းရင္းႏွီးခဲ့ေသာ မဟာဆန္ေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္းအား ဝန္ေလးျခင္းကင္းစြာ ကြ်န္ေတာ္ေျပာျပလိမ့္မည္ျဖစ္သည္။

အခ်စ္ဟူသည္ မတည္ျငိမ္၊ ေျပာင္းလဲတတ္၍ ေရြးလ်ားလြင့္ေမ်ာေနေသာ တိမ္တုိက္မ်ားႏွင့္တူသည္ ဟု ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ဖူးခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလုံးသားတြင္ ျဖစ္တည္ေသာ၊ ပုံသဏာႅန္မေျပာင္းလဲေသးေသာ တိမ္တုိက္ကေလးကုိေတာ့ မည္သုိ႔ အမည္နာမ တပ္ေခၚရမည္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ အဓိပါၸယ္ မေဖာ္ခ်င္ေတာ့ပါ….။ ခုတစ္ေလာ ကြ်န္ေတာ္ဆြဲျဖစ္ေသာ ပန္းခ်ီမ်ားမွာ တိမ္မွ်င္၊ တိမ္စုိင္ မ်ားသာျဖစ္၍ေနေတာ့သည္။ ခရီးမွ ျပန္ေရာက္ျပီး ေနာက္ညမ်ား၌ အိပ္မက္မ်ားမက္ေနတတ္ျပီး၊ ထုိအိပ္မက္မ်ားထဲတြင္ က်ိဳက္ထီးရုိးဘုရားသုိ႔သြားေသာ ခရီးသြားကားေပၚတြင္ ညိဳႏွင့္ဆင္တူေသာ မိန္းကေလးအားခဏခဏဆုံရတတ္သည္။

ေသခ်ာသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္၏ ေနာက္ညမ်ားတြင္လည္း ညိဳႏွင့္သြားခဲ့ဖူးသည့္ ခရီးအေၾကာင္း အိပ္မက္ေတြမက္ေနလိမ့္ဦးမည္။ အထူးသျဖင့္ က်ိဳက္ထီးရုိးဘုရားဖူးခရီးစဥ္ထဲက ဒုတိယည၏လအေၾကာင္း၊ တိမ္အစုလုိက္မ်ားအေၾကာင္း၊ ညိဳ႕မ်က္ရည္စြတ္စုိခဲ့ဖူးေသာ ရင္ခြင္တစ္ခုအေၾကာင္း။ အိပ္မက္ပ်ယ္ေသာ ေန႔လည္ ေန႔ခင္းမ်ားတြင္ေတာ့ ရြာခ်ခြင့္မရခဲ့ေသာ ေငြ႔ရည္ဖြဲ႕ျပီးသား ရင္ထဲမွတိမ္စုိင္ကေလးသည္ အက္ကြဲျပန္႔ႏွံ႔သြားျခင္းမရွိပဲ တည္ရွိေနဦးမည္။ ေျခရာေပ်ာက္သြားေသာ ထုိတိမ္စုိင္ေလးတစ္ခုသည္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ပုံရိပ္တစ္ခုအျဖစ္ခုိေအာင္းေနလိမ့္ဦးမည္။ 

ပုိ၍ေသခ်ာေနသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ညိဳႏွင့္ ျပန္ဆုံရလိမ့္ဦးမည္ ဟုလည္း ယုံၾကည္ေနခ်င္မိျခင္းပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ 

 

++++++++++++++

++++++++++++++

 ျပီးပါျပီ...။


း)) သာသာယာယာရွိေသာ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္ၾကပါေစရွင္...။ 

ေမတၱာမြန္ျဖင့္..

မုိးပန္းခ်ီ