“ရဲရဲ….ဟဲ့….ငါ့ကုိခဏေစာင့္ပါဦး….နင္ကလဲဟာ…..ငါေတာင္းပန္ပါတယ္”
ေနာက္ကအေမာတေကာ ကပ္လုိက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမေလးကုိ သနားသြားရျပီး ေျခလွမ္းေတြကုိ ခဏရပ္တန္႔လုိက္ေပမယ့္ နည္းနည္းမွလွည့္မၾကည့္ပဲ ေက်ာခုိင္းထားဆဲ။ အဲဒီ ယြန္း ဆုိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမကေလးဟာ ရုပ္ေခ်ာသေလာက္ နည္းနည္းေတာ့ ခပ္အူအူႏုိင္လွတယ္လုိ႔ ထင္တာပဲ။ ခုလည္း အတန္တန္ေျပာထားတဲ့ၾကားမွာပဲ သူလုပ္ခ်င္တာလုပ္လာျပီး ရဲရဲ ကုိ ရွိႀကီးခုိးမတတ္ ေတာင္းပန္ေနျပန္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ယြန္း နဲ႔ ရဲရဲ ကဟုိးငယ္ငယ္ကတည္းက လည္ပင္းဖက္ျပီးေပါင္းလာတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆုိေတာ့ ခဏေနေတာ့လည္း မေခၚမေျပာပဲမေနႏုိင္ၾကျပန္ဘူး။
“ကဲ…မယ္မင္းႀကီးမ…ညည္းကုိသနားလာေအာင္ သိပ္လုပ္တတ္တယ္။ ေျပာ….ခုရွင္း…အဲဒိကိစၥကုိ..ငါတကယ္ မေက်ဘူးေနာ္….”
“အရင္ေက်လုိက္ပါဟာေနာ္…ငါတမင္လုပ္တာမဟုတ္ရပါဘူး…ရဲရဲ ရယ္”
ေျပာရင္းဆုိရင္း ယြန္းက လက္ညႉိးနဲ႔ လက္ခလယ္ကုိ ထပ္လုိ႔ အကြင္းကေလးလုပ္ျပီး ရဲရဲ လက္ကုိအတင္းဆြဲျပီး ဖိႏွိပ္ခုိင္းေနေတာ့တာ။ ရဲရဲ ဆုိတဲ့ ရဲရဲနီ ကလည္း မိန္းကေလးေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ မိန္းမဆန္ဆန္ ႏုႏြဲ႔ျပီး မေနတတ္တဲ့အက်င့္အတုိင္း အေဝးကုိသာ ေငးၾကည့္ျပီး မႉန္ကုပ္ကုပ္ေနျပစ္လုိက္တယ္။
“ေအးပါဟယ္…ငါရွင္းျပပါ့မယ္..နင္ကလည္း အဲလုိႀကီးငါ့ကုိ တရားခံတစ္ေယာက္ေဘးမွာရွိေနသလုိ ပုပ္သုိးမေနစမ္းပါနဲ႔ေတာ့…ဒီလုိဟာ….”
