ခရီးသြားရင္း သီခ်င္းဆုိမယ္ (စိန္ျမိဳ႕ေတာ္ဆီ)….

မင္းနဲ႔ေဝးရာ မင္းနဲ႔အေဝးမွာ…အေဝးဆုံး…အေဝးဆုံး…အေဝးဆုံးမွာ

ေနမယ္အခ်စ္ရယ္….ေနမယ့္အခ်စ္ရယ္…. ေနပါမယ္…..

အဲဒိသီခ်င္းဆုိျပီးေနာက္တစ္ေန႔…ကြ်န္မနဲ႔သက္တစ္မွ် ႏွစ္ေယာက္တည္း ဌာေနျပည္ႀကီးကုိ ျပန္ဖုိ႔ အေလာေပါင္းေလးငါးေျခာက္ဆယ္နဲ႔ ေနာက္ဆုံးမိနစ္ေလးမွာ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ေလးႏွစ္ေစာင္ျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒိသီခ်င္းဆိုရတာကလည္း အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ သက္တမွ်ကုိ ေခါင္းတုံး တုံးေရး..မတုံးေရးက စပါတယ္။

ျဖစ္ပုံကုိ…အတုိခ်ဳပ္ရရင္ ဒီလုိ…။ သက္တမွ်ရဲ႕ ဆံႏြယ္ေခြေလးေတြ

ရွည္လာတဲ့အခါ ေခါင္းေခြ်းေတြ ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ကုိ ထြက္ပါတယ္။ ကုိယ္ေပၚရဲ႕ ဘယ္ေနရာမွာမွ ေခြ်းသိပ္မထြက္ပဲ ေခါင္းတစ္ခုတည္း ေခြ်းေတြ အလုံးအရင္း ထြက္တာမ်ိဳးဆုိေတာ့ ေခါင္းကုိေရေလွ်ာ္ထားသလုိျဖစ္ျပီး တစ္ခါတစ္ေလ အေအးမိခ်င္သလုိလုိ ျဖစ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မက ေခါင္းတုံးတုံးေပးဖုိ႔ အႀကံရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ သက္တမွ်ရဲ႕ခ်စ္ေသာဖခင္၊ ကြ်န္မရဲ႕ မခ်စ္တခ်စ္ အိမ္ကလူ း)) ကုိေျပာတဲ့အခါ လုံးလုံးႀကီးဆန္႔က်င္ပါတယ္။ သူကမိန္းကေလးဆုိ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးမွ ႀကိဳက္တယ္ဆုိေတာ့ အခက္ေတြ႔ပါတယ္။ သက္တမွ်အသက္ ကတစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲရွိေသးတာမုိ႔ ဆံပင္အရွည္ထားခ်ိန္မတန္ေသးဘူးမဟုတ္လားရွင္.။ တကယ့္အမ်ိဴးသားေရးလုိပါပဲ အႀကိတ္အနယ္ မဲဆႏၵနယ္ေတြဘာေတြခြဲျပီး စည္းရုံးေရးဆင္းေပမယ့္ မေအာင္ျမင္တဲ့အဆုံး အိမ္ကလူ ဘယ္လုိမွေျပာလုိ႔၊ လုိက္လုိ႔မမီတဲ့ ျမိဳင္ရပ္ကုိ ေတာခုိျပီး သက္တမွ်ကုိ ေခါင္းတုံးတုံးဖုိ႔ လူဆုိးေတြနဲ႔ ေမတုိင္ပင္လုပ္ျပီးတဲ့အခါ…ေနာက္ဆုံးမွာ လက္မွတ္ေလးႏွစ္ေစာင္နဲ႔ ရန္ကုန္ျပန္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ဒုံးကနဲဆုိ ဆုိင္းမဆင့္ဗုံမပါ က်သြားေလရဲ႕။

ေလယာဥ္ႀကီး စီး..စီး…လုိ႔သြားေတာ့မွာ း)

ေလယာဥ္ႀကီး စီး..စီးလုိ႔သြားမယ္ဆုိရင္ လုိက္ပုိ႔ဖုိ႔ မေခၚနဲ႔..ေဝးရေတာ့ ငါ့မွာ အသည္းကြဲရလိမ့္မယ္….ႏွုတ္ဆက္မသြားပါနဲ႔…တဲ့…

သူကအဲသလုိဆုိပါေသာ္လည္း၊ ေလယာဥ္ကြင္းကုိ ကြ်န္မကလုိက္မပုိ႔ခုိင္းပါေသာ္လည္း သူ႕ဘာသာလုိက္ပုိ႔ပါတယ္။ သူကေျပာေသးတာ…သက္တမွ်ကုိဂရုစုိက္လုိက္ေနာ္တဲ့…။ အင္း..ကုိယ့္ကုိကုိယ္လည္း ဂရုစုိက္လုိက္ပါ့မယ္လုိ႔…။ ေၾသာ္….ေမာင္တုိ႔ ေယာကၤ်ားေတြရယ္…..။

ဒီလုိနဲ႔ပဲ သစ္ရြက္ကေလးေတြ တစ္ျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြ…လုိ႔ ၾကယ္ဂ်က္ေလယာဥ္နဲ႔ ရန္ကုန္ေရႊျမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကုိ ေအာက္တုိဘာလ ၁ ရက္ေန႔ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ နံနက္ ၁၀ နာရီ ၄၀ နဲ႔မွ ၅ မိနစ္မွာ ဆုိက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီေနရာ၊ ဒီဌာေန..ကမာၻမွာအလွပဆုံးႏုိင္ငံတစ္ခုေပ….း) ကုိယ့္ႏိုင္ငံကုိ ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲပဲေျပာေျပာ၊ ဖြ႔ံျဖိဳးဆဲႏုိင္ငံမဟုတ္ဘူးပဲဆုိဆုိ၊ ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲႏုိင္ငံက မတက္ဘူးပဲ လုပ္လုပ္…ေျပာခ်င္ရာေျပာၾကေစေတာ့…

Y.K.K.O

ကမာၻေပၚမွာ ျမန္မာဆုိတာ အစဥ္အလာႀကီးမားဆုံး ႏုိင္ငံတစ္ခုေပ… း)) အဲဒိလုိေလး ညည္းရင္း ေလယာဥ္ေပၚကေန ကုိယ့္ေျမကုိေျခခ်ခဲ့ရတာ ခ်ိဳတဲ့အရသာတစ္ခုပါပဲ…။

အိမ္ေရာက္ေတာ့….အဘြားကုိေတြ႔တယ္၊ ဘုရားခန္းမွာဦးခ်တယ္၊ ဘုရားမွာဦးခ်ရင္း ဘဝျခားသြားခဲ့ျပီးတဲ့ အေဖ့ကုိ သတိတရွိလွတယ္၊ အဘြားကုိကန္ေတာ့တယ္၊ အဘြားကမ်က္ရည္ေတြလည္ျပီး ဆုေပးတယ္…ကုိယ္ကလည္းမ်က္ရည္ေတြလည္ျပီး ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ျပည့္ေစဖုိ႔ ဆုေတာင္းလုိက္တယ္။ အေမ့ကုိေတြ႔တယ္၊ အေမ့ကုိကန္ေတာ့တယ္…။ အစ္မကုိေတြ႔တယ္…အစ္မက…ဟဲ့…နင့္သမီးကလည္း ေခြးႀကီး၊ဝက္ႀကီး ႀကီးပါလားေအတဲ့…(တိန္)… အစ္မကဆက္ေျပာတယ္…နင္ႀကိဳက္တဲ့ သီးစုံပဲကုလားဟင္းခ်က္ထားတယ္တဲ့…။ ဘယ္ရမလဲ အစ္မကုိျပန္ေျပာလုိက္တယ္…စားမွာပဲ…စားမွာပဲ..ငါ့ကုိလာမတားနဲ႔ းD ဗုိက္ဆာေနေပမယ့္ အေမ့မ်က္ႏွာကုိျမင္ရေတာ့…ဟုိသီခ်င္းစာသားေလး သြားသတိရပါတယ္…

အစ္ကုိေတြ၊ အစ္မေတြရဲ႕အလယ္…အေမကကြ်န္မကုိပုိကာ..အေထြးဆုံးမုိ႔ ခ်စ္တယ္..ခ်စ္တယ္…အဆုိးအႏြဲ႕ေတြန႔ဲ……..မိဘရဲ႕အရိပ္မွာကြယ္….ပူပင္ေသာကေတြလည္းမရွိခဲ့ရပါတယ္….လူ႔ေလာကအလယ္ေလွ်က္ရမယ့္အရြယ္ခ်စ္ရမယ့္သူေတြ႔လာေတာ့……အတူလက္တြဲ..…ႏွစ္ေယာက္တည္း….ေပ်ာ္တယ္…အေမ့အိမ္ကုိလည္း….ေမ့ထားခဲ့ပါတယ္… (ေနာက္တစ္ပုိဒ္မွာေတာ့ အေမ့အိမ္ကုိလည္း ခ်စ္သမီးလြမ္းပါတယ္…အဲဒါေလးလည္းျဖည့္ဆုိလုိက္ပါရွင္…း)))

အေမကေတာ့ အျပံဳးကေလးနဲ႔ႏွုတ္ဆက္စကားဆုိတယ္…သမီးပိန္သြားတယ္တဲ့…အဲဒိစကားကုိၾကားေတာ့ သြားအေခ်ာင္း ၃၀ အကုန္ေပၚေအာင္ရယ္လုိက္တယ္…(က်န္ ၂ ေခ်ာင္းက အသက္မျပည့္ေသးလုိ႔ မေပါက္ေသး :D) တကယ္လားအေမဆုိေတာ့…ဟဲ့..ပိန္သြားတာ ဒီေလာက္ေတာင္ရယ္စရာေကာင္းသလားတဲ့….း) အေမကဒီဘက္ေခတ္ရဲ႕ ပိန္ခ်င္တဲ့ေရာဂါေတြကုိ ဘယ္လုိက္မီပါ့မလဲ လုိ႔ေျပာလုိက္တယ္…။ အဲဒိေတာ့ အေမကျပန္ေျပာတယ္…အုိ..ပိန္တာဘယ္မွာလာ လွမွာမုိ႔လဲ အရုိးေဂါက္ဂက္နဲ႔မ်ား….မလွပါဘူးေအ..တဲ့…။ ေရာ္…ခက္ျပီေကာ..အေမ…။ အေမေျပာသလုိဆုိ ျမန္မာ နဲ႔ ကမာၻက ေစ်းကြက္ဝင္ နာမည္ႀကီး အရုိးေမာ္ဒယ္ေလးမ်ား မင္းမခ်စ္လည္း ေနပါ..ရားတယ္..မင္းမခ်စ္လည္း ေနပါ…ရားတယ္…မင္းမခ်စ္လည္း ေနပါကြယ္ ဆုိျပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အဆုံးစီရင္ဖုိ႔သာရွိေတာ့တယ္…း)

တစ္ခုေျပာဖုိ႔က်န္ခဲ့တာက…အိမ္ထဲကုိ မဝင္ခင္ ကြ်န္မကုိေသာင္းေသာင္းျဖျဖႀကိဳဆုိၾကသူေတြကေတာ့ ခ်စ္စရာ တူကေလးနဲ႔ တူမကေလးႏွစ္ေယာက္ပါပဲ…ကြ်န္မနာမည္ကုိ အက်ယ္ႀကီးေအာ္လုိ႔ကို ႀကိဳၾကတာ…းD ဒါနဲ႔ပဲ တစ္ရပ္ကြက္လုံး ေသာင္းေသာင္းျဖျဖထြက္ၾကည့္ၾကပါတယ္…။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔…..ရပ္…ကြက္….ထဲမွာ..ဒီလုိပဲ…..ရွိတယ္….း))

xxxxxxxxx

တကယ္တမ္းေျပာရရင္…family ရီယူနီယံ ကအေတာ္ေလး စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းပါတယ္။ ကြ်န္မရန္ကုန္မွာ ရက္သတၱပတ္ပဲၾကာခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ျပီး သုံးရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ သက္တမွ် ပန္းကမာၻထဲေရာက္သြားပါတယ္ (ဝမ္းပ်က္ပါတယ္)….ကြ်န္မအထင္…ေသာက္ေရေၾကာင့္ပါ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ အေမက ကြ်န္မကုိ အတင္းျပန္ခုိင္းတယ္…ေသာႀကာေန႔ျပန္…တဲ့…။ ကြ်န္မျပန္မယ့္ေန႔က စေနေန႔မနက္ပါ…း) အေမကေတာ့ ကေလးတစ္ခုခုျဖစ္မွာစုိးရိမ္လြန္ျပီး ေျပာမိေျပာရာေျပာခ်လုိက္တာပါ…ျပီးမွ သတိရသြားျပီ…ေအာ္…ညည္း စေနေန႔ျပန္မွာပဲတဲ့…။ သက္တမွ်ကို ေမြးလာကတည္းက distilled water တုိက္လာရတာ ခုထိပါပဲ။ သက္တမွ်က sensitive skin ပုိင္ရွင္မုိ႔ပါ။ အဲဒါကကြ်န္မနဲ႔တူပါတယ္။ အထက္ကစကားျပန္ေကာက္ရရင္.. distilled water က ျမန္ျပည္အႏွံ႕ ကံဆုိးစြာ…ဘယ္ေနရာမွာမွရွာလုိမရခဲ့ပါဘူး။

city mart တစ္ခုကုိေရာက္ေတာ့ ကံေကာင္းစြာပဲ ေစတနာရွင္ ဝန္ထမ္းေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က…ရွိႏုိင္တယ္အစ္မ..ကြ်န္ေတာ္ရွာေပးမယ္ဆုိလုိ႔ အားတက္သေရာပဲ ေမာင္မင္းႀကီးသားကုိ ေက်းဇူးေတြအျပည့္ထည့္ထားျပီး ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြတြဲလြဲခုိေနတဲ့ မ်က္ဝန္းအစုံနဲ႔ၾကည့္လုိက္တယ္…ေကာင္ေလး လွည့္ဝင္သြားတာ မိနစ္ ၃၀ ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ ခုနက ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်က္လုံးေတြ အေရာင္ေမွးမွိန္စျပဳေနပါျပီ…ဒါေပမယ့္လည္း သူလာလာလာ..မလာလာ..ကုိယ္ကေစာင့္ရမွာ မဟုတ္လား….။ ေဟာ..ေကာင္ေလးျပန္ေရာက္လာျပီး အားတက္သေရာပဲေျပာခ်လုိက္တယ္… မရွိဘူးအစ္မ..ဝမ္းနည္းပါတယ္..တဲ့…။ သူက ဝမ္းပဲနည္းတာ…ဒီမွာက ငုိေတာင္ငုိခ်င္ျပီ…။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ မုိးကအညိွဳးနဲ႔ ရြာခ်ပါတယ္….ၾကံဳဖူးတဲ့အျဖစ္ေတြရယ္…ပ်ိဳေမကုိလႊမ္းမုိးလုိ႔ ညွင္းေလတယ္..လူေတြအျမင္မွာေရေတြထင္ကာေနမယ္…ယံုၾကည္ထားခဲ့သူမယ္…… း’( မုိးသည္းထဲမွာကြယ္…..။ မထူးဇာတ္ခင္းတဲ့အေနနဲ႔ သက္တမွ်ကုိ ရွိတဲ့ေရပဲတုိက္ျပီး ကေလးအထူးကုဆရာဝန္ကုိ ႀကံဳတုန္းေလးလုပ္ေကြ်းခဲ့တယ္။ သက္တမွ် ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာမုိ႔ ေခါင္းတုံးတုံးေပးမယ့္ အေရးေတာ္ပုံမေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ အေမကလည္း ကေလးေခါင္းတုံးခြင့္ ပါမစ္ကုိ ဘီဒုိ(ဗီတုိ :D)အာဏာ နဲ႔ေရာ အံဆြဲ အာဏာနဲ႔ပါ တစ္ခါတည္းပယ္ခ်လုိက္တယ္။

ရန္ကုန္ျပန္ခဲ့တဲ့ (၇) ရက္အတြင္း အျဖစ္အပ်က္ေတြကမ်ားလြန္းတယ္။ ေပ်ာ္ခဲ့သလုိ ေမာလည္းေမာခဲ့ရတယ္။ မေပ်ာ္တစ္ေပ်ာ္ေတြလည္း ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာေလးတစ္ခုထုတ္ႏွုတ္ျပရရင္…သည္းဦးပန္းနဲ႕ ျပန္ေတြ႔ခဲ့တယ္ းD သက္တမွ်ကလည္းေနလုိ႔သိပ္မေကာင္းေတာ့ ဘယ္ေနရာမွလည္း ေထြေထြထူးထူးမသြားႏုိင္၊ မေရာက္ႏုိင္ေတာ့ အိမ္မွာပဲေသာင္မတင္ေရမက်ျဖစ္ေနခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ေန႔ေသာမနက္ခင္းေလးတစ္ခုဆီမွာေပါ့ း))) သူ…အိမ္ကုိေရာက္လာပါတယ္…။ သူ နဲ႔ ကြ်န္မက ငယ္ကတည္းက ေက်ာင္းသြားေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေတြဆုိေတာ့ အိမ္နဲ႔လည္းေတာ္ေတာ္ေလးခင္မင္ျပီး အဝင္အထြက္ရွိပါတယ္။ (ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း…အရမ္းခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္ :P ) သူကေတာ့ သူ႔ဘာသာ လမ္းႀကံဳလုိ႔ဝင္လာတာပါ…။ သူအိမ္ထဲကုိဝင္ဖုိ႔ အိမ္ေရွ႕ကတံတားေလးကုိျဖတ္ရပါတယ္…။ ဒီတံတားေလးေပၚမွာ ေဆာ့ေျပးကစားခဲ့တာေတြ မွတ္မိပါတယ္ အတူးေရ……. မွတ္မိပါတယ္ အသက္ေရ…..။ သူက ကြ်န္မကုိျမင္ေတာ့ သြားတက္ကေလးေတြေပၚေအာင္ ျပံဳးျပရွာပါတယ္…။ သည္းဦးပန္း ဆုိလုိ႔ တစ္မ်ိဳးေတာ့ မထင္လုိက္ပါနဲ႔…မုိးပန္းခ်ီတုိ႔ သမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိေနျပီးသားေတာင္ ဟုိလုိလုိ၊ ဒီလုိလုိ မဟုတ္ရပါဘူး…းD ဟုိသီခ်င္းထဲကလုိ I remember the boy…I don’t remember the feel….lings….anymore…ပါ..း)

လြမ္းမိပါသည္…ရခုိင္မုန္႔တီ း)

ရန္ကုန္ကုိ သက္တမွ်နဲ႔အတူ ျပန္တာမုိ႔ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ေနရာေတြက လက္ငါးေခ်ာင္းေတာင္ မျပည့္ခဲ့ပါဘူး..။ မေရာက္မျဖစ္ ေရာက္ခဲ့တာေနရာက ေလးဆူဓါတ္ပုံ ျမတ္ဘုရား ေရႊတိဂုံ ပါ..။ ဘုရားကုိေတာ့ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သြားဖူးဖုိ႔ သံဓိဌာန္ခ်လာခဲ့တာမုိ႔ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္တုိးတက္ေနတာေတာ့ မ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္ခဲ့ရေသးတယ္။ အေထြအထူးေျပာျပေနစရာ မလုိေလာက္ေတာ့ပါဘူး…။ ဘုရားေရာက္ေတာ့ ဓါတ္ေလွကားေပၚကုိေတာင္ တုိးျပီးတက္ခဲ့ရေသး း)) တကယ္တုိးတက္ေနတာေတြ ရွိေကာင္းရွိပါလိမ့္မယ္ရွင္…တစ္ပတ္ပဲေနခဲ့ရတဲ့အျပင္ သိပ္မေရာက္မေပါက္ျဖစ္ခဲ့တာမုိ႔ မသိခဲ့တာပဲေနမွာပါ။ ဂ်ာနယ္ေတြဖတ္ခြင့္ရခဲ့သေလာက္ကေတာ့ ပြင့္လင္းရာသီထဲေရာက္ေနပါျပီ…။ ဘယ္အခ်ိန္ထိ ဆက္လက္ပြင့္လင္းႏုိင္မယ္ ဆုိတာကုိေတာ့ျဖင့္… ေရာင္စုံပိတ္ကားေပၚတြင္ ဆက္လက္ရွဳစားရန္…းD

တကၠသုိလ္ရိပ္သာလမ္းထဲလည္းေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ သုံးႏွစ္စာ အမွတ္စာရင္းသြားထုတ္ရင္းပါ။..လုိရမယ္ရပါ။ တကၠသိုလ္ေျမထဲကုိ ေျခခ်ေတာ့ လြမ္းသလုိ ေဆြးသလုိပါေလ…။ ေက်ာင္းဝင္းထိပ္နားက ရခုိင္မုန္႔တီေတာ့ ပဲကပ္ေၾကာ္ေလးနဲ႔ ေလြးခဲ့ေသးတယ္။

တစ္ခါတုန္းက တကၠသုိလ္

ရခုိင္မုန္႔တီဆုိင္ကေလး

ျမကြ်န္းညိဳညိဳ ကြန္းခုိရာ တကၠသိုလ္မွာႀကံဳ၊ စာေပဂီတနဲ႔သာ အႏုပညာ အစစမွာလည္းစုံ….. ကြ်န္မတကၠသုိလ္တက္ေတာ့ ျမကြ်န္းညိဳညိဳတုိ႔၊ သစ္ပုတ္ပင္တုိ႔၊ အင္ယားကန္တုိ႔ စတာေတြနဲ႔ မရင္းႏွီးခဲ့ရပါဘူး..။ ပါးစပ္အရသာခံျပီး သီခ်င္းဆုိတာပါ။ တက္ခဲ့ရတဲ့တကၠသုိလ္က နယ္နယ္ရရမဟုတ္ပါဘူး…ေက်ာင္းအဝင္ဝမွာ ကမာၻ႕အႀကီးဆုံး ပတၱျမားအတုၾကီးရွိတဲ့ တကၠသုိလ္ေပါ့…။ သိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။

xxxxxxxxx

ရန္ကုန္မွာေပ်ာ္တဲ့ သက္တမွ်

၇ ရက္ျပည့္ေျမာက္ေတာ့ ႀကံသကာရည္စမ္းထားတဲ့ခရီးက အညိွဳးနဲ႔ရြာလုိက္တဲ့ မုိးေႀကာင့္ အခ်ိဳဓါတ္ေတြအရည္ေပ်ာ္က်၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့…ျပန္ရေတာ့မွာ…..

မၾကာ၊ မၾကာ..ေမာင္ေလလာခဲ့ပါ့မယ္…။ ေမာင္သိပ္ခ်စ္တဲ့စိမ္းဆီကုိကြယ္…. အေနေဝးတဲ့အခါမ်ားမယ္…ေၾသာ္..…လြမ္းစိတ္ေတြၾကြယ္…။ ဒီတစ္ခါပိေတာက္ပန္းမ်ားပြင့္ရင္….လာခဲ့မယ္…ခင္ပ်ိဳေမရယ္…အရင္ကလုိေမတၱာမ်ားနဲ႔…အရင္ကလုိ ခ်စ္ႏုိင္မလားကြယ့္…လြမ္းစိတ္က တစ္ရာႏွစ္ရာမကတယ္…။  တုိက္ဆုိင္စြာပဲ ရုတ္တရက္ ေဘးအိမ္ကဖြင့္တဲ့ သီခ်င္းကျငိမ့္ေညာင္းသာယာစြာ ပ်ံ႕လြင့္လာ…။ သီခ်င္းၾကားတာနဲ႔ လူလည္း စုိးလြင္လြင္ (ေမာင့္မ်က္ရည္ဝိုင္း) ျဖစ္ရတယ္…။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ နဗိန္ (ႏြားပိန္) ကန္ျပီေပါ့…။ 

ကြ်န္မအႀကိဳက္…သီဟုိေစ့

လြမ္းခန္းေရာက္ျပီ…။ မ်က္ရည္ေတာ့မက်ေၾကး…းD

အားလုံးထုပ္ပုိးျပီး၊ ဘုရားထုိင္ကန္ေတာ့၊ ျပီး..အဖြား နဲ႔ အေမ့ကုိ ကန္ေတာ့..ဆုေတြေပး၊ေဘးကင္းရန္ကြာ ပါေစေၾကာင္းဆုေပး၊ အေမမ်က္ရည္က်…..!_! ေၾသာ္…တကယ္ပဲမျမဲတဲ့ အသင္ေလာက။ ျပီးခဲ့တဲ့စေနေန႔က ရန္ကုန္ေရာက္ျပီး တစ္ပတ္အၾကာ၊ ေနာက္တစ္ပတ္စေနေန႔က်ေတာ့ အထုပ္ကေလးပုိက္ျပီး လာရာလမ္းကလွည့္ျပန္ရတာဟာ……..သခၤါရတရားေလး ရင္ဝယ္ပုိက္မိေစတယ္ ။ ရန္ကုန္မွာ စားစရာ၊ လည္ပတ္စရာ၊ တေစ့တေစာင္းေလ့လာစရာေတြမွ(ဟဲဟဲ) မကုန္ေသးခင္ အရင္က ကြ်န္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္တည္းကေန သုံးေယာက္ျဖစ္လာတဲ့ ကြ်န္းေသးေသးေလးဆီျပန္ရေတာ့မွာမုိ႔ ရင္ထဲမေကာင္းတာကေတာ့ စာဖြဲ႕မကုန္ႏုိင္ပါဘူး။ ျပန္လာပါမယ္ဆုိမွ အိမ္ကလူကလည္း ဖုန္းဆက္ေနေသး Don’t do this to me again please! တဲ့။ ဘာလုပ္မိလုိ႔လဲေမးေတာ့…သူ႔ကုိ အိမ္မွာတစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့လုိ႔ပါတဲ့။ ငိုအားထက္ရယ္အားသန္ရတယ္…ျပန္လာပါျပီဆုိမွ သူကလည္းအလြမ္းသယ္တယ္။ ျဖစ္ရေလ။

ရန္ကုန္အိမ္ကထြက္ခြာေတာ့ အလြမ္းေတြအမ်ားႀကီး သယ္မေနခဲ့ေတာ့ဘူး။  သက္တမွ်ပစၥည္းေတြနဲ႔တင္ ေလးလြန္းလွျပီမဟုတ္လား? ေလယာဥ္ကြင္းေရာက္…သက္တမွ်တစ္ဖက္၊ ပစၥည္းေတြကတစ္ဖက္နဲ႔မုိ႔ ကူညီပါရေစဆုိျပီး အနားမွာရစ္သီရစ္သီလုပ္ေနတဲ့ အျဖဴအျပာဝတ္ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ကုိ ေလယာဥ္ခြန္ေဆာင္ေစ၊  လုိအပ္တဲ့စာရြက္ကေလးႏွစ္ရြက္ယူလာေစျပီး ျဖည့္ေစ။ ဝန္ေဆာင္ခ ငါးေထာင္ေတာင္း…ေလးေထာင္နဲ႔ မအီမလည္အဆင္ေျပသြား………………း) 

အခ်ဥ္ေပါင္း…

ျဖဴျပာဝတ္ဝန္ထမ္းေလးခမ်ာ ခပ္ညည္းညည္းေလး သီခ်င္းဆုိျပီး ေခါင္းငုိက္စုိက္လုိ႔ လွည့္ထြက္သြားပါတယ္..။ ရင္မွာေမွ်ာ္လင့္ျခင္းရဲ႕ သစ္သီးတစ္လုံး ႏွလုံးသားငွက္က ကုိက္ေျခြကာပ်က္စီးသြား…ေႏြလြင္ျပင္ကုိျဖတ္ေက်ာ္လာသူ ေလညင္းေလး အိမ္ထဲၾကြပါ….း)  

ေရႊ…မွ…ေရႊ..ပုစြန္ေျခာက္

ပစၥည္းေတြခ်ိန္ျပီးတာနဲ႕ လက္ျပႏွုတ္ဆက္…မ်က္ရည္ဝဲရုံ။ ဇာတ္လမ္းက ဒီမွာေနာက္တစ္ခါထပ္စျပန္တယ္။ အဓိကေျပာခ်င္တာကလည္း ဒီအေၾကာင္းပါပဲ။  လက္မွတ္ျဖတ္ခါနီးေလး D-Form ေတာင္းတယ္။ ဒီေဖာင္းမပါဘူး။ ဟုိေဖာင္းလည္းမပါဘူးဆုိေတာ့ အိမ္သာလုိလုိ အခန္းဖက္ကုိလက္ညိွဳးထုိးျပတယ္။ immigration office တဲ့။ ဖ်ား..ဖ်ား ျဖစ္သြားရတယ္။ သူတုိ႔ဆင္တဲ့အကြက္ထဲ  ကုိယ္ဝင္ရေတာ့မယ္ဆုိတာ တမဟုတ္ခ်င္းသိလုိက္တယ္။ ျဖတ္ထုိးဥာဏ္ေကာင္းပုံ းD။ အလုပ္က ခြင့္နဲလာတာဆုိျပီးေျပာေတာ့လည္း ေခါင္းကုိတြင္တြင္ခါျပီး ခုနကအိမ္သာခန္းပဲ လက္ညိွဳးထုိးျပျပန္တယ္။ ရပါတယ္။ အသြားကိုေစသူ လက္မွတ္ျဖတ္ immigration officer ၊ အစြယ္ကုိလုိသူ အိမ္သာခန္းလုိလုိထဲက immigration officer…ဒီအထဲမွာမ ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးမ သနားစရာကေလးကေတာ့ သက္တမွ်ကုိခ်ီ၊ အိတ္ႀကီးတစ္လုံးလည္းဆြဲရင္း၊ (စတုိင္လ္ေတြေတာင္ပ်က္ခ်င္ေနျပီ း)) နဖူးမွာ ေခြ်းသီးေတြတြဲခုိလုိ႔ အေျပးတစ္ပုိင္းေလး သြားရပါတယ္။

ဝင္လာလုိ႔ရမလားရွင္။

“ေၾသာ္..ရပါတယ္။ ထုိင္ပါ။ ဘာကူညီရမလဲ။”

“ဟုိ၊ အင္း၊ ဟုိသင္း…….d form မပါခဲ့လုိ႔။ က်မအရင္ကဆုိ တစ္လမကုန္ခင္ ျပန္ျဖစ္ရင္ d form မလုိဘူးဆုိေတာ့…အဲဒါ..ဟုိ…d form…”

‘ေၾသာ္…ေဟာ္…ဒါဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ကူညီႏုိင္တာတစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ေငြနည္းနည္းေတာ့ပုိကုန္မယ္။”

“ရွင္……..” (သိခဲ့ျပီးသားဆုိေပမယ့္လည္း ရွင္…လုိက္တဲ့အသံကေတာ့ နည္းနည္းက်ယ္သြား) ကုိယ့္မွာက ျမန္မာက်ပ္ေငြတစ္ျပားမွမပါ၊ US လည္းမရွိ၊ စလုံးပုိက္ဆံ (မပါဘူးထင္တယ္) ။

“ဟုိေလ..က်မ ကုိကူညီလုိ႔ရရင္ ကူညီပါရွင္။ အိမ္ကလာပုိ႔တဲ့သူေတြျပန္ကုန္ပါျပီ။ ကေလးနဲ႔ဆုိေတာ့ အဲဒါျဖစ္ႏုိင္ရင္ ကူညီပါ”

“ေၾသာ္..ကူညီမယ္လုိ႔ေျပာျပီးသားပဲ” (ေလသံနည္းနည္းမာလာ)

“ကိုယ္တုိ႔ကဝန္ထမ္းေတြဆုိေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ၊ ပုိက္ဆံမရွိဘူး။ ဒီလုိလုပ္..အခုမင္းအိမ္ကလူေတြကုိ ဖုန္းဆက္၊ ဘဏ္ကုိသြားျပီး ဘဏ္ခ်လံယူျပီး d form လုပ္လုိက္” (နာရီကုိလက္ညွိဳးထုိးရင္ေျပာ)။

မျဖစ္ႏုိင္တာရွင္…(စိတ္ထဲကသာေျပာမိ) က်မ နာရီကုိလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ၁၀ နာရီ ၁၀ မိနစ္၊ ေလယာဥ္ခ်ိန္ ၁၁ နာရီ။ ဒီလူေတြဟာ တစ္ဆိတ္ေတာ့ ညစ္လြန္းတယ္။

“က်မကုိဖုန္းတစ္ခ်က္ေလာက္ ေပးဆက္ပါလားဟင္…”

“အာ…ဒီဖုန္းက ရုံးကလူေတြပဲသုံးလုိ႔ရတယ္” (ဖုန္းခမ်ာ ရုံးက လူေတြကုိပဲမွတ္မိတယ္ထင္ပါ့)

ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေလးမ်ားအတြက္ ျမန္မာခ်ည္ေခ်ာလုံခ်ည္ း)

လုပ္ရက္လုိက္တာ…။ စိတ္ဓါတ္အႀကီးအက်ယ္က်သြားရပါတယ္။ အထုပ္ကတစ္ဖက္၊ ကေလးတစ္ဖက္နဲ႔က်မကုိ ဟုိးေအာက္ဘက္အထိျပန္ဆင္းျပီး ဖုန္းဆက္ခုိင္းရက္ေလျခင္း။ ခဏေလးၾကာေတာ့ ဖုန္းနားမွာထုိင္ေနတဲ့သူကုိ ခုနကေျပာလုိက္တဲ့သူက မ်က္စျပစ္ျပျပီး က်မကုိဖုန္းဆက္ေစတယ္။

ဒါေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ကူညီျခင္းပဲေနာ္…လုိ႔ဆုိလုိက္ပါေသးတယ္။ ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ား က်န္းမာ၊ ခ်မ္းသာၾကပါေစေၾကာင္းေတာ့ မပ်က္မကြက္ေမတၱာပုိ႔လုိက္မိေသးရဲ႕။ အေရးထဲအရာေပၚဆုိသလုိ အိမ္ကဖုန္းကုိေခၚေတာ့ လူၾကီးမင္းနဲ႔သာတုိးေတာ့တယ္။ ဆက္သြယ္မွုဧရိယာျပင္ပေရာက္ေနေတာ့ ေခၚမရျပန္ဘူး..။ ၾကံရာမရျဖစ္ေနတုန္း အိတ္ထဲကုိဟုိစမ္းဒီစမ္း လုပ္ၾကည့္မိတယ္။ စလုံးပုိက္ဆံေလး ဘာေလးမ်ား ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ပါလာမလားလုိ႔ပါ..။ ကံေကာင္းျပန္ပါတယ္ ဂ်ီးေဒၚရယ္ပဲ ဆုိရမလား…အေလးခံျပီးသယ္လာတဲ့ ကင္မရာအိတ္ထဲမွာ 50 တန္ေလး ကပ္ေနတာေတြ႕လုိက္ရတဲ့ က်မမွာ တစ္ခါဖူးမွ မထုိးဖူးတဲ့ သန္းေက်ာ္ထီကုိ မထုိးမိပါပဲ အလုိလုိေပါက္တဲ့အလား အံၾသဝမ္းသာသြားရတယ္။ သားေကာင့္သားကေတာ့ က်မမွာ ပုိက္ဆံပါရဲ႕သားနဲ႔မေပးခ်င္လုိ႔ တမင္ကပ္ေနတယ္ပဲထင္ေနတဲ့ပုံပါ။ 

“ကံေကာင္းလုိ႔ရွင္……..ေရာ့ ၅၀ ယူလုိက္ပါ”

“ဟာ…က်ေတာ္လုိတာ ၂၀ ထဲပါ။ အေၾကြပဲပါရင္ေပး….” လုိ႔ုလုပ္လာျပန္တယ္။

“မပါေတာ့ပါဘူးရွင္..။ ဒါအကုန္ပဲ။ အားမနာပါနဲ႕ ယူသာယူလုိက္ပါ”

“အားေတာ့နာတယ္ဗ်ာ…ေရာ့…ဒါျပန္ယူသြားပါ”

က်မက ကေလးေလးတစ္ဖက္၊ အထုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ဆုိေတာ့ US 10 ျပန္ေပးပါတယ္။ အားနာသြားတာလား။ အကုန္ယူရမွာရွက္သြားတာလား။ ရွင္းရွင္းေျပာပါလားx2…ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာကြယ္ :D  ျဖစ္ႏုိင္တာက စိတ္ေကာင္းေလး တစ္မတ္ဖုိးေလာက္ဝင္သြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ မက္ေလာက္စရာ တစ္ကြက္မွမရွိ x2 (ႏွစ္ေခါက္ဆုိပါ း)။ immigration office ထဲကရင္ေကာ့၊ ေခါင္းေမာ့ျပီးထြက္လာခဲ့ပါတယ္ (နဖူးေပၚက ေခြ်းေတြစီးက်လာမွာစုိးလုိ႔ပါ းD) ယွဥ္အားသူ႕ထက္ျပိဳင္ က်ေနာ္မ်ိဳးေတာ့ျဖင့္ မႏုိင္ပါျပီ…။

ၾကယ္ဂ်က္ေလယာဥ္ကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ေနာက္က်မယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒိအတြက္အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ထုတ္ျပန္ပါတယ္။ ဒါလည္းခြင့္လႊတ္ပါတယ္ ၾကယ္ဂ်က္ရယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ boarding area နားကအခမဲ့ဖုန္းနဲ႔ အိမ္ကုိေနာက္တစ္ခါဆက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ လူႀကီးမင္းျပန္သြားပါျပီ း) အစ္မလုပ္သူနဲ႔တန္းတုိးပါတယ္။ အစ္မကုိျဖစ္ေၾကာင္းရယ္တဲ့မွကုန္စင္ ေျပာျပီးတဲ့အခါ…

“ဘာာာာ….ဟင္….ေတာင္းစားတဲ့သူေတြ” (အစ္မေျပာလုိက္တာက ဒဲ့ဒုိးပါ..။ ေရွ႕ေနာက္ေလးလႊဲျပီး ေရးထားပါတယ္..ဖတ္ေကာင္းေအာင္လုိ႔)

“ဟာ…အစ္မကလဲဟာ…” (သူေျပာတာနဲ႔ပဲ က်မမွာဟုိသီခ်င္းေကာက္ဆုိရမလုိျဖစ္ေနတယ္..။ အပါယ္ရတနာ..ကယ္ပါဘုရာ့….ဆုိတဲ့သီခ်င္းေပါ့)

“ဘာ..အစ္မကလဲ လည္း…။ ေအး…ၾကားျဖတ္နားေထာင္ေနတဲ့သူရွိရင္ ငါထပ္ေျပာဦးမယ္…@#$ ေတြ…” ခုနကေျပာတဲ့စကားကုိ ထပ္ျပီးခပ္က်ယ္က်ယ္ေအာ္ေျပာလုိက္ပါတယ္။

“ဟမ္…မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ဆုိတာကုိ..အင္း..ေျပာခ်င္လဲထပ္ေျပာေတာ့ဟာ…။ သူတုိ႔ဘာသာ ဟုိဟာခြက္ေပ်ာက္ ေနၾကတာ..ထားလုိက္ေတာ့”

“မေျပာေတာ့ပါဘူး…ငါအကုသုိလ္မ်ားတယ္…” ေျပာဆုိေတာ့လည္းမေျပာေတာ့ဘူးတဲ့..အေတာ္ရယ္ရတဲ့ က်မရဲ႕အစ္မ။

ေနကာမွန္မ်က္ေလးနဲ႔ ေလးႏွစ္မ…

အစ္မနဲ႔စကားေျပာျပီးတာေတာင္ ေနာက္ထပ္ မိနစ္သုံးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္မွ ေလယာဥ္ေပၚတက္ရပါတယ္။ အျပန္ခရီးကေတာ့ ေလးပင္တဲ့ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ပါ။ သက္တမွ်ကလည္း အေတာ္ေလး အေလးခ်ိန္စီးတာမုိ႔ း) 

က်မရဲ႕ ဒုတိယအိမ္လုိျဖစ္ေနတဲ့ ျခေသၤ့ကြ်န္းကုိ ေလယာဥ္ဆုိက္ေတာ့ အားလုံးေခ်ာေခ်ာေမာေမာပါပဲ…။ immigration ကုိျဖတ္ေတာ့ Permanent Resident & Citizens ရဲ႕ေအာက္က welcome home ဆုိတဲ့ LED စာတမ္းေလးဖတ္မိေတာ့ က်မရဲ႕အမိျမန္မာျပည္ကုိ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိလြမ္းသြားပါတယ္။ က်မတုိ႔ႏုိင္ငံသာ ဒီလုိခုိးဆုိးလုယက္သူေတြ (အႏုၾကမ္းစီးသူေတြကုိဆုိလုိပါတယ္) မရွိရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေလ်ာ့နည္းသြားရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲလုိ႔ ေတြးလုိက္မိတယ္။ တစ္ဆက္တည္းပဲ က်မတုိ႔ေခတၱခဏခုိလွံုေနရတဲ့ ႏုိင္ငံရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြအေၾကာင္း၊ သူတုိ႔ေတြလဲ ကုိယ္ဖုိ႔ခ်ည္း လုပ္ေနၾကေပမယ့္၊ ရွဥ္႔မ်ားမ်ားေလွ်ာက္ျပီး၊ ပ်ားနည္းနည္းပဲစြဲေစေပမယ့္ က်မတုိ႔ႏုိင္ငံထက္ အနည္းဆုံးေတာ့ ပုိျပီးဖြံ႕ျဖိဳးေနေသးတယ္ဆုိတာေတြ…။ သက္တမွ်ရဲ႕ခုိးခုိးခစ္ခစ္ရယ္သံၾကားေတာ့မွ နယ္ခ်ဲ႕ေနတဲ့အေတြးေတြရပ္သြားပါတယ္။ အေဖျဖစ္သူနဲ႔တစ္ပတ္ေလာက္ေဝးေနေပမယ့္ လက္ျပေနတဲ့ အိမ္ကလူ၊ သူမကေလးရဲ႕အေဖကုိ ရယ္ျပ၊ ျပံဳးျပေနတာပါ။ သူမကေလးအသက္ကတစ္ႏွစ္သာသာ ရွိေသးေပမယ့္ လူေတြအမ်ားႀကီးၾကားကလက္ေဝွ႕ယမ္းေနတဲ့ ဖခင္ကုိမွတ္မိျပီး လုပ္ျပေနတဲ့အမူအယာေၾကာင့္ အံ့ၾသရပါေသးတယ္။ ခုေခတ္ကေလးေလးေတြမ်ား အတတ္ျမန္ခ်က္ရွင္..။

ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ..ေစာေစာကမွဖြင့္လုိက္တဲ့ ဖုန္းကျမည္လာလုိ႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မွန္ျပတင္းအျပင္ကေစာ့င္ေနတဲ့ အိမ္ကလူရဲ႕ နံပါတ္။ လူေတြၾကားထဲကသူ႔ကုိ စျမင္တဲ့သူက သက္တမွ်ေလးျဖစ္ေနျပီး ဘာေၾကာင့္က်မျဖစ္မေနရတာလဲလုိ႔ မေက်မခ်မ္းဆုိလာတယ္။ ဆည္းလည္းသံေတြလုိ၊ အုိ..နင္စကားေျပာရင္…တစ္ဒိတ္ဒိတ္ရင္ေတြဖုိ….း))

ဘာျပန္ေျဖရမွန္းမသိလုိ႔ က်မက သတိရေနတာလုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ့…တဟဲဟဲရယ္ေနေတာ့တယ္ းD ဒါနဲ႔ပဲ က်မရဲ႕Luggage ေလးခမ်ာ နေဘးကလည္ေနတဲ့ ခါးပတ္အမည္းဝုိင္းႀကီးေပၚက လက္ျပေက်ာ္တက္သြားလုိ႔ ေကာက္ျပီးေရြးခ်ိန္မရလုိက္ေတာ့ဘူး…။ ေနာက္တစ္ပတ္ျပန္ လည္လာမွပဲ ေကာက္ယူရေတာ့မွာပဲ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ကလူက က်မတုိ႔ထြက္လာတဲ့အထိ မွန္ျပတင္းရဲ႕တစ္ဖက္မွာ စိတ္ရွည္ရွည္ရပ္ေစာင့္ေနမွာပဲ မဟုတ္လား….း) 

ေနာက္ဆုံးပဲ မင္းရဲ႕ရင္ခြင္ဆီ…..

xxxxxxxxx

xxxxxxxxx

စာၾကြင္း။ ။ ရန္ကုန္ျပန္တုန္း ရုိက္ခဲ့တဲ့ဓါတ္ပုံေတြထဲမွာမွ အင္မတန္လွတဲ့ ဓါတ္ပုံေတြပါတဲ့ memory stick တစ္ခု ဘယ္လုိမွ ဖတ္မရေတာ့တာမုိ႔ တင္ထားတဲ့ပုံေလးေတြနဲ႔ ႏွိပ္စက္ရသေလာက္ေလးသာ ေက်နပ္ပါလုိ႔ း)

အက်ိဳးျပဳစာေပမဟုတ္၊ တက္က်မ္းမဟုတ္၊ ခြန္အားျဖည့္စာေတြမဟုတ္၊ သုတမဟုတ္၊ ရသလည္းမဟုတ္၊ ဘာမဟုတ္ ညာမဟုတ္ ေပါေတာေတာ ပ်က္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြျဖစ္ေနေပမယ့္ ကြ်န္မဘာေရးေရး တိတ္တိတ္လာဖတ္အားေပးၾကတဲ့ စာဖတ္သူေတြ၊ ေကာမန္႔ေလးေတြခ်န္လုိ႔ ႏွုတ္ဆက္အားေပးၾကတဲ့ ကြ်န္မခ်စ္ေသာ မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ရွင္…။ (ခုတစ္ေလာလည္း နည္းနည္းအလုပ္မ်ားေနတာနဲ႔ ပါေခ်ာေခ်ာ ျဖစ္ေနလုိ႔ပါ :D) အားလုံးကုိ ေပ်ာ္ေစခ်င္ခဲ့သူ  ပါ း) ဒီပုိ႔စ္ကုိလည္း ေရးရင္းအေတာ္ေလးၾကာသြားတာမုိ႔ ခြင့္လႊတ္သည္းခံေပးေစလုိပါတယ္။ (၂၀၁၁ ေအာက္တုိဘာမွာျပန္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ခရီးကုိ ၂၀၁၂ ဇန္နဝါရီမွာတင္ျဖစ္တယ္ဆုိေတာ့ သိပ္ေတာ့မၾကာပါဘူးေနာ္ :D) ေပ်ာက္လုိက္၊ ေပၚလုိက္ ျဖစ္တတ္တဲ့ ကြ်န္မကုိ သည္းခံျပီး အားေပးၾကတဲ့အတြက္လည္း တကယ္ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ 

·         ရန္ကုန္ျပန္မယ့္သူမ်ား ေမတၱာသုတ္မ်ားမ်ားရြတ္ပါ။

·         ရန္ကုန္ျပန္ခြင့္မႀကံဳႏုိင္ေသးသူမ်ား ေနာက္ႏွစ္ျပန္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ…။ လက္ရွိေရာက္ေနရာ အရပ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။

·         ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလုံးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပါေစ….။ ခ်စ္စရာ weekend ေရာက္လုိ႔လာျပန္ျပီ မဟုတ္ပါလားရွင္။

မေန႔ကဒီပုိ႔စ္ေရးျပီးတဲ့အထိ ပုိ႔စ္ရဲ႕ေခါင္းစဥ္က ေရႊျမိဳ႕ေတာ္ဆီ ပါ။ ဒီေန႔ေရာက္ခါမွ ရတနာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ စိန္မႀကိဳက္တဲ့ ကြ်န္မအဖုိ႔ စိန္ နာမည္ၾကားရင္ေတာင္ အလုိလုိေပ်ာ္လာမိလုိ႔ စိန္ျမိဳ႕ေတာ္ဆီ လို႔ေျပာင္းလုိက္ပါတယ္ ကြ်န္မတုိ႔ရဲ႕ သမၼတႀကီးကုိ ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္….. း)) သမၼတႀကီး က်န္းမာ၊ ခ်မ္းသာ၊ ေဘးရန္ကြာပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းရင္ ဒီတင္ပဲ နိဂုံးခ်ဳပ္ပါတယ္ရွင္။ 

သမၼတႀကီး ႏွင့္ စာရႈသူမ်ားအား ေလးစားေသာ

မုိးပန္းခ်ီ