Tuesday, April 16, 2013

ေႏြဦးေလေျပ..ေမာင့္ကုိေစ...


 
ညဦးပုိင္းက ရြာထားတဲ့မုိးေၾကာင့္ ဒီကေန႔မနက္ေတာ့ သိပ္ၿပီးအိုက္စပ္စပ္မရွိလွ။ အခိ်န္မီရြာတဲ့ သႀကၤန္မုိးကုိ စိတ္ထဲမွပင္ ေက်းဇူးတင္မိသည္။ ဒီႏွစ္ေႏြက အရင္ႏွစ္ေတြကထက္ ပုိၿပီးပူေလာင္အုိက္စက္လွသည္ထင္သည္။ ေႏြဆုိမွေတာ့ ေႏြပီပီပူျပင္းဦးမွ အဓိပၸါယ္ျပည့္ဝေပမည္။ ၿခံဝင္းထဲက ပိေတာက္ပင္ႀကီးကေတာ့ သႀကၤန္မုိးေၾကာင့္ ဝါဝါဝင္းေရႊျဖစ္လုိ႔ေနၿပီမုိ႔ အိမ္ထဲမွ လွမ္းၾကည့္မိတုိင္း ၾကည္ႏူးရသည္။ ဒီအပင္ႀကီးက ကုိေရႊဖုိးသႀကၤန္ရဲ႕ အသည္းအသက္၊ ေႏြႏွင့္ ဖုိးသႀကၤန္တုိ႔ရဲ႕ ေမ့မရေသာ အမွတ္တရ ခ်စ္သစ္ပင္။ 

သႀကၤန္အႀကိဳေန႔
“ေမေမ၊ ေမေမ့..”
“ဘာလဲ..သားရဲ႕”
“ေမေမ ဟုိဖက္အိမ္က ခူမ ကုိမေျပာေတာ့ဘူးလား? တား တူ႔အေမနဲ႔ တြားတုိင္မွာေနာ္”

သားျဖစ္သူ ဖုိးသိၾကား က အိမ္ေရွ႕တြင္ ငုိမဲ့မဲ့ႏွင့္ အေမာတေကာေရာက္လာေတာ့ ေႏြ႔မွာရုတ္တရက္ ေၾကာင္အမ္းအမ္းႏွင့္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိေပ။

“ေမေမ့…”
“ေအး….ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီတုန္း သား နဲ႔ ခူးခူး”

သားကဘာမွျပန္မေျဖဘဲ ေႏြ႔လက္ကုိဆြဲကာ အိမ္ႏွင့္မလွမ္းမကမ္းက ကေလးေတြေရကစားေသာ အုန္းလက္မ႑ပ္ရွိရာသုိ႔ ဦးတည္ေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ ့သား လက္ညိွဳးညြန္ျပရာသုိ႔ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ေဘးႏွစ္အိမ္ေက်ာ္က သားထက္တစ္ႏွစ္သာငယ္ေသာ တန္ခူးဆုိေသာ ေကာင္မေလးက ေရဇလားႀကီးထဲတြင္ အခန္႔သားထုိင္ေနေလသည္။