မ်က္လုံးေတြ ေလးလံက်ိန္းစပ္ေနေသာ္လည္း တစ္ေရးမွအိပ္မေပ်ာ္...။ ဒီေန႔မွ စိတ္ထဲမွာ ပုိႀကာေနသလုိပဲ..။ လက္ကနာရီကုိ ငုံ႔ႀကည့္မိေတာ့ ပုံမွန္ပါပဲ။ သြားေနက်ခရီးမုိ႔ မြန္းလြဲ သုံးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲရွိေသး ဒီမုိင္တုိင္ကုိ ေရာက္ေနတာ ခါတုိင္းထက္ေတာင္ေစာေနေသးသည္..။
တစ္ရိပ္ရိပ္က်န္ခဲ့တဲ့ သစ္ပင္တန္းႀကီးေတြ၊ အိမ္တန္းငယ္ေလးေတြနဲ႔ ေကာင္းကင္တိမ္စုထဲကုိ အုပ္စုလုိက္ ျဖတ္ျပီးပ်ံသန္းေနတဲ့ ငွက္ေတြ၊ ျပီးေတာ့ ေလေျပေဝ့ရာဘက္ကုိ လုိက္လံယိမ္းႏြဲ႔ေနႀကတဲ့ စပါးခင္းေတြ..ထုိအရာအားလုံး ျမင္ေနက်ျမင္ကြင္းေတြပါပဲ..။ ဒီေန႔မွ ဒီျမင္ကြင္းေတြက အေႏွးရုပ္ရွင္ျပကြက္လုိဘာေႀကာင့္ ျဖစ္ေနရသလဲ..။ အိပ္ေရးမဝလုိ႔ မဟုတ္တာေသခ်ာသည္..။ ကားေပၚမွာ ငုိက္ျမည္းျပီး ပါလာသူေတြေတာင္ ေခါင္းတစ္ေထာင္ေထာင္နဲ႔ ကားအျပင္ဘက္ကုိ လွမ္းႀကည့္ေနႀကျပီ..။ ဒါဆုိရင္ေရာက္ေတာ့မွာ..။
-------------------*********----------------------
ကားေပၚကဆင္းဆင္းခ်င္း ေျမသင္းန႔ံကဆီးႀကိဳေနသည္..။ ႏွစ္ေပါင္းအစိတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရင္းႏွီးခဲ့ေသာ ေျမရနံ႔..။ ဒီေျမ ဒီေရ ရန႔ံနဲ႔ ကင္းကြာခဲ့တာ သုံးႏွစ္နီးပါးေတာင္ျပည့္လုျပီ..။ အရင္တစ္ေခါက္ျပန္လာတုန္းကေတာ့ ဒီေလာက္စိတ္ထဲမွာ မလြမ္းစဖူး..။ မ်က္စိတဆုံးက ေျမနီလမ္းကေလးေတာင္ အရင္ကထက္ ေျခာက္ေသြ႔ေနျပီ။ သရက္ပင္တန္းေတြလည္း ႀကည့္ရတာပုိျပီး အုိမင္းေနသလုိပါပဲ..။ အရင္တုန္းကပုံရိပ္ေတြ တစ္ျဖည္းျဖည္းပီျပင္လာေတာ့ ဖ်တ္ကနဲ ျပဳံးလုိက္မိသည္..။ သရင္ပင္တန္းအဆုံးက ခေရပင္တန္းနားအေရာက္မွာ တစ္စုံတစ္ရာကုိ ရုတ္တရက္ေတြ႔လုိက္မိသလုိ ေျခလွမ္းေတြတုန္႔ကနဲရပ္မိလ်က္သား..။