ေျခရာမဲ့မုိးတိမ္…(၁)

မနက္ေစာေစာစီးစီး ေရာင္နီေတာင္ ေရာက္မလာတတ္ေသး၊ အေဝးေျပးကားဂိတ္မွာ ခရီးသည္ေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္လုျပီ။ အုတ္ခုံတစ္ခုေပၚထုိင္ရင္း သူငယ္ခ်င္းလုပ္သူကုိ မေက်နပ္စြာ တစ္ခ်က္လွမ္းႀကည့္မိေသာအခါ ျပဳံးစိစိမ်က္ႏွာေပးျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ေနျပန္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သူ၏ ဝီရိယေကာင္းမွဳေႀကာင့္ ဒီကားဂိတ္မွာ မနက္ေလးနာရီ မထုိးခင္ႀကီး လာထုိင္ေစာင့္ရသည္မွာ စိတ္မသက္မသာရွိလြန္းလွျပီ။ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဆံပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့တုိ႔ကုိသာ ထုိးဖြာေနမိသည္။ အရုဏ္ဦးေလေျပကေလးကလည္း ေအးေအးစိမ့္စိမ့္ႏွင့္မုိ႔ အိမ္ျပန္ေကြးခ်င္စရာ ေကာင္းသည္ဟု ေတြးေနမိ၏။

က်ိန္းစပ္ေနေသးေသာ မ်က္လုံးအစုံကုိ လက္ႏွင့္ပြတ္သပ္ျပီး ေခါင္းအေမာ့တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ခုန္သံတုိ႔ တစ္ခဏရပ္တန္႔ေလာက္သည့္ အရိပ္ကေလးတစ္ခု မလွမ္းမကမ္းေလးမွာ က်လာသည္။

မဟာဆန္လုိက္တာ..

ခပ္တုိးတုိးေရရြတ္လုိက္သည့္ ႏွဳတ္ခမ္းအစုံကုိ လက္ႏွင့္ေယာင္ယမ္းတုိ႔ထိကာ ပိတ္မိသည္ထင္သည္။ မရမ္းေစ့ေရာင္ ပန္းခက္ႏြယ္ကေလးမ်ားျဖတ္ေျပးေနေသာ မီးခုိးေရာင္ထမီအနားသတ္တုိ႔ ေလေျပမွာ လြင့္ေမ်ာလ်က္ရွိသည္။ နံနက္ခင္းေလႏုေအးထဲတြင္ အေတာင္ပံျဖန္႔ေနေသာ ဆံႏြယ္ေလးမ်ား၊ ႀကယ္သီးတံတပ္ ရင္ဖုံးလက္တုိမီးခုိးေဖ်ာ့ေရာင္၊ ကတၱီပါဖိနပ္၊ လက္တစ္ဖက္တြင္ လက္ကုိင္ပုဝါ အဝါႏုေရာင္ ဆုပ္ကုိင္ထားလ်ွက္၊ ေဝလီေဝလင္း အလင္းေရာင္ေအာက္မွ သြယ္ႏြဲ႔ေသာ ဟန္ပန္၊ အားလုံး အားလုံး စည္းဝါးကုိက္ထားသကဲ့သုိ႔ပင္ လုိက္ဖက္ညီလြန္းေနသည္။ တစ္ဒဂၤအတြင္း မင္သက္ေနမိသည့္ကြ်န္ေတာ့္ကုိ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ညီညီက လက္ႏွင့္ပုတ္ကာထုိင္ရာမွထေစသည္။ 

သူငယ္ခ်င္း ညီညီ၏ ညီမျဖစ္သူ ေသာ္ေသာ္ ဆုိေသာမိန္းကေလးမွာ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွပင္ ျပဳံးျပႏွဳတ္ဆက္သည္။ ေသာ္ေသာ့္ေဘးမွ မဟာဆန္သူကေတာ့ ခရီးေဆာင္အိတ္ကုိ သူမရပ္ေနေသာ ေျခေထာက္နားတြင္ပင္ ကပ္ေထာင္ဖုိ႔ႀကိဳးစားေနေလ၏။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မႀကည့္၊ မျပံဳးျပေပ။

“ကုိေလးရယ္..ေသာ္တုိ႔ကေနာက္က်ေနျပီေတာင္ ထင္ေနတာ…ကားကခုထိမဆုိက္ေသးဘူးလား”

“ေအး..အစ္မေလးတုိ႔ ျမင္ေတာ္မူတဲ့အတုိင္း…ခင္ဗ်ားတုိ႔ကားက ေနဖင္ထုိးမွလာမယ္ထင္တယ္..။ အဲဒါကအေရးမႀကီးဘူး..ဒီေကာင္ ငသက္၊ ငါ့ကုိက်ိန္ဆဲေနျပီ..မနက္အေစာႀကီးထရလုိ႔တဲ့”

ညီညီ ထုိသုိ႔ေျပာအျပီးတြင္ မဟာဆန္သူ ႏွင့္ ေသာ္ေသာ္တုိ႔ ျပံဳးေနႀကသည္။ သူမျပဳံးလုိက္တဲ့အခါ သြားတက္ကေလးႏွစ္ခုသည္ လမ္းမီးဝါက်င္က်င္ေအာက္မွာပင္ လက္ကနဲေပၚလာေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အားလုံး တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္စကားဆုိျပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ “က်ိဳက္ထီးရုိး၊ သာမည၊ ေခ်ာင္းသာ” အထူးဘုရားဖူးယာဥ္ႀကီး ကားဂိတ္မွာထုိးေလျပီ။ မဟာဆန္သူသည္ ဒီခရီးကုိ ဆုိင္းမဆင့္ဗုံမပါ စီစဥ္ျပီး ေသာ္ေသာ္ႏွင့္ လုိက္လာျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေသာ္ေသာ္က သူမ၏အစ္ကုိျဖစ္သူ ညီညီ့အား ေျပာျပေနသည္။ 

ဒီခရီးစဥ္ကုိ ညီညီဇြတ္ေခၚလြန္း၍သာ လုိက္လာခဲ့ရသည္…စိတ္ထဲသိပ္ပါလွ၍ေတာ့မဟုတ္ပါ။ ခုေတာ့ ဒီခရီးကုိ ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ လုိလုိလားလား သြားခ်င္ေနသည့္အေၾကာင္းကုိ ဘာေၾကာင့္ရယ္ေတာ့ ခုထိအေျဖမရွာမိေသးပါေပ။  အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ စိမ့္ခဲေနသည့္ ခံစားခ်က္ကေလးတစ္ခု ရင္ထဲတြင္ လွစ္ကနဲျဖတ္ေျပးသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚ တြယ္တာလြန္းေသာ၊ တစ္ခါတစ္ရံလည္း ကေလးတစ္ေယာက္လုိ ႏြဲ႔ဆုိးဆုိးတတ္ေသာ “ဆု” နဲ႔တုန္းကေရာ ကြ်န္ေတာ္ ဒီလုိခံစားခဲ့ဲဖူးသည္လား ဘာသာမေဝခြဲတတ္သလုိပင္။ အမည္နာမ တပ္၍မရေသာ ခပ္ေစာေစာက စိမ့္ခဲခဲခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ကားေပၚမွ ျမင္ရေသာ ရွဳခင္းမ်ားစြာႏွင့္ မ်က္ႏွာေပၚေဆာ့ကစားသြားေသာ ေလေျပသည္ပင္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ခြင္တစ္ခုလုံးကုိ ေအးျမေနေစေလသည္။  တစ္စုံတစ္ရာဆက္စပ္မွုမရွိပါပဲ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေရွ႕ခုံမွာထုိင္ေနေသာ မဟာဆန္သူ သူမ၏ နာမည္ကုိ ရင္ထဲမွ မသိမသာ တီးတုိးကေလး ေရရြတ္မိသည္။ “ညိဳေခ်ာ”။ 

ကားအရွိန္ျမန္မွဳႏွင့္အတူ ေမွးစင္းလာေသာ မ်က္ေတာင္ၾကားမွာ တစ္စုံတစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာကေလးတစ္ခု ေပၚလာသည္။ ‘ဆု’ လား ‘ညိဳေခ်ာ’ လားမေဝခြဲတတ္ေပ။ ထုိမ်က္ႏွာကေလးမွာ ဆု ျဖစ္လုိက္၊ ညိဳေခ်ာျဖစ္လုိက္ တစ္လွည့္ဆီျဖစ္လုိ႔ေနသည္။ ဆု ကြ်န္ေတာ့္ကုိ သတိမ်ားရေနသလား?။ ဆု ဆုိေသာ ေကာင္မေလးကေတာ့ သူမ၏ ႏွလုံးသည္းပြတ္တြင္ အရိပ္ထင္ျပီး အျမဲတေစ သတိတရရွိသူမွာ သူမ၏ေမေမႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းသာရွိသည္ဟုဆုိခဲ့ဖူးသည္။ ရုတ္တရက္ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ေစ့ေရွ႕က မိန္းကေလးကုိ တစ္စုံတစ္ရာက တြန္းဖယ္လုိက္၍ထင္သည္ တစ္စတစ္စေဝးရာသုိ႔ လြင့္ထြက္သြားေနျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ တလွပ္လွပ္တုန္ခါျပီး စုိးရိမ္တႀကီး လွမ္းဆြဲေသာ္လည္း ဘယ္လုိမွမမီေတာ့ေပ။ ကြ်န္ေတာ္၏ ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖစ္မွဳကုိ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ရယ္သြမ္းေသြးေနေလသည္။ 

“ေဟ့..ငသက္..ထမင္းဆုိင္ေရာက္ျပီကြ..ထေတာ့။”

ညီညီသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ျပံဳးၾကည့္ကာ ကားေအာက္သုိ႔ဆင္းရန္ ဟန္ျပင္ေနျပီ။ မက္ခဲ့ေသာ ႏုိးတစ္ဝက္အိပ္မက္အား ဘာသာမျပန္ႏုိင္ခင္ ကြ်န္ေတာ့္ေျခလွမ္းတုိ႔ဆုိင္ထဲသုိ႔ေရာက္ႏွင့္ျပီးသား။ ညိဳေခ်ာႏွင့္ေသာ္ေသာ္မွာ ဆုိင္၏အလယ္နားေလာက္မွာရွိေသာ ခုံတစ္ခုံမွာ ေနရာယူထားႏွင့္သည္။ 

“ကုိေလးတုိ႔ ဘာစားမလဲ..? မီးနဲ႔ ညိဳကေတာ့ ငါးရံ႕အူဟင္းစားမွာ..ဟင္းေတြၾကည့္ျပီးျပီ..”

“မင္း..ဘာစားမလဲ ငသက္..ငါကေတာ့ အသည္းအျမစ္ဟင္းရွိရင္ ရျပီ။”

“ဘဲဥခ်ဥ္ဟင္းနဲ႔ပဲစားေတာ့မယ္ကြာ..ရင္ထဲမွာတစ္မ်ိဳးၾကီး..မူးခ်င္သလုိလုိ..”

ကြ်န္ေတာ့္စကားအဆုံးမွာပဲ ေသာ္ေသာ္ႏွင့္ ညိဳက အံ့ၾသသလုိမ်က္ႏွာေပးႏွင့္ လွမ္းၾကည့္သည္။ ေယာကၤ်ားအရင့္အထည္ၾကီးျဖစ္ျပီး ဒီေလာက္ခရီးေလးကုိ ခံႏိုင္ရည္နည္းလွခ်ည္လားဟု ကုိယ့္ကုိကုိယ္ျပန္ေမးကာ လိပ္ျပာမလုံျဖစ္ရသည္။ သူတုိ႔လွမ္းအၾကည့္မွာ နည္းနည္းရွက္သြားသည္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ဝန္ခံပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ ညိဳေခ်ာက သူမအိတ္ထဲလက္ႏွိဳက္ကာ ဟုိရွာဒီရွာလုပ္ျပီး ခဏအၾကာမွာ..

“ဟုိ…ကုိသက္..ဒီေဆးေလး ထမင္းစားျပီးရင္ေသာက္လုိက္..အမူးေပ်ာက္ေဆး..ေရေႏြးေလးနဲ႔ေသာက္ေနာ္..။”

“ေၾသာ္..ဟုတ္ကဲ့..အားနာလုိက္တာဗ်ာ..ကြ်န္ေတာ္ခဏေနရင္ေကာင္းသြားမွာပါ..အိပ္ေရးဆက္တုိက္ပ်က္တဲ့ ေန႔ေတြမ်ားလုိ႔ထင္တယ္။”

အားနာေသာ္လည္း ညိဳေခ်ာကမ္းေပးလာေသာ ေဆးကုိယူထားျပီးႏွင့္ျပီ။ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူမကျပံဳး၍သာေနသည္။ ထမင္းစားၾကေသာအခါ ညိဳေခ်ာသုံးေသာ ဇြန္းႏွင့္ခရင္းမွာ သူမအိမ္မွ တကူးတကန္႔ယူေဆာင္လာဟန္ရွိေလသည္။ လက္ကုိင္မွာ ကြ်န္းသားႏွင့္ ထြင္းထုထားေသာ ပန္းကႏုတ္ကေလးမ်ားႏွင့္ျဖစ္ေလသည္။ လက္သုတ္ပုဝါကေတာ့ စကၠဴလက္ကုိင္ပုဝါကုိမသုံးပဲ သူမ၏လုံခ်ည္ေပၚတြင္ ေစာေစာကတည္းကတင္ထားႏွင့္ျပီးျဖစ္ေသာ ဆင္စြယ္ေရာင္ ပုိးလုိလုိ၊ ဖဲလုိလုိ အစမ်ိဳးျဖစ္သည္..။ သူမ၏ လွဳပ္ရွားမွဳအား မည္မွ်ၾကာေအာင္ ေငးမိသည္မသိ၊ ညီညီ လက္တုိ႔ျပီး ထမင္းစားေစေသာအခါမွ သတိဝင္လာသူကြ်န္ေတာ့္အား မ်က္ခုံးတစ္ဖက္ပင့္၊ မ်က္စတစ္ခ်က္ဝင့္ကာ ျပံဳးၾကည့္ေနေသာ ေသာ္ေသာ္အား မခ်ိဳအခ်ဥ္မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ေတြ႔ရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အၾကည့္အား ေသာ္ေသာ္ဘယ္လုိဘာသာျပန္လုိက္သည္ကုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မသိေပ။ ကြ်န္ေတာ္ဆုကုိ သတိရဖုိ႔ေမ့ေနပါျပီ။ အျမဲသတိတရရွိေနစရာ မလုိအပ္လွေအာင္ပင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဆုအား ညီမေလးအရင္းသဖြယ္သာ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာသည္မွ လြဲ၍ ထုိထက္ပုိေသာ ခံစားခ်က္တုိ႔ မပါဝင္ခဲ့ေပ။ သုိ႔ပါေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဆု တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္မွ ခ်စ္သူဘဝေရာက္ခဲ့ၾကသည္မွာ တစ္ႏွစ္ပင္ ျပည့္ေတာ့မည္။ ကြ်န္ေတာ့္အားစုိက္ၾကည့္ေနေသာ ညီညီ့ အၾကည့္မွာ ဘယ္လုိလဲဟူေသာ သေဘာမ်ိဳးမုိ႔ ပုခုံးပင့္ကာပင္ မေရမရာ တုန္႔ျပန္လုိက္သည္။ 

 ++++++++++++++

က်ဳိက္ထီးရုိး ဆံေတာ္ရွင္ ေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးအား တည္ထားကုိးကြယ္ရာ ေတာင္ေပၚသုိ႔ ေတာင္ေပါင္း ၃၃ လုံးကုိေက်ာ္ကာ ေျခလ်င္ပင္တက္၍ ဖူးေမွ်ာ္ၾကဖုိ႔ မတုိင္ပင္လုိက္ရပဲ အားလုံးသေဘာတူလုိက္ၾကသည္။ မနက္ ၁၁ နာရီတြင္ ေတာင္ေပၚစတက္ၾကျပီ။ ေတာင္တက္ေသာ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္လုံးတြင္ ေသာ္ေသာ္ႏွင့္ညိဳေခ်ာမွာ ကြ်န္ေတာ္ထင္ထားသေလာက္ အားမႏြဲ႔ၾကပါ။ ခရီးတစ္ေထာက္နားလွ်င္လည္း ခဏသာထုိင္ေလ့ရွိၾကျပီး တက္ညီ၊ လက္ညီ ဆက္တက္ၾကျပန္သည္။ ညီညီတစ္ေယာက္မွာသာ ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္ေသာသူမုိ႔ ခဏခဏနားတတ္ေသာေၾကာင့္ ညီမျဖစ္သူႏွင့္ ညိဳေခ်ာတုိ႔၏ မခံခ်င္ေအာာင္ စေနာက္ျခင္းကုိခံရေလသည္။ 

“ကုိေလးေရ…ေရေျမာင္ၾကီးျပီးရင္ ဆုိင္တေမာ့ေနာ္…။ နားနားျပီးတက္…ဟဲဟဲ…ေရေျမာင္ႀကီးမွာ ေရမုိးေလးခ်ိဳး၊ တစ္ေရးတစ္ေမာေလးအိပ္ျပီးမွ တက္..ဟုတ္လား…။” ညိဳေခ်ာက ညီညီ့အျဖစ္ကုိၾကည့္ကာ တဟားဟားရယ္သည္။

ညီညီသည္ ေမာေနေသာၾကားမွပင္ ေသာ္ေသာ့္အား လွမ္းၾကည့္ျပီး..

“ေအးပါ..ဘုရားေပၚေရာက္ေတာ့မွ ေတြ႔မယ္.. ညည္းေလးတုိ႔ကုိ ဘာမွကုိ ဝယ္မေကြ်းဘူးမွတ္..။”

“ဟဲဟဲ…ေနာက္တာပါ ကုိေလးကလဲ.. စိတ္ဆုိးနဲ႔။”

ညီညီသည္ ေသာ္ေသာ္ႏွင့္ ညိဳေခ်ာတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေရွ႕ကသြားေနျခင္းကို စိတ္မခ်ဟုဆုိကာ ကြ်န္ေတာ့အား သူမတုိ႔ႏွင့္အတူ ဆက္တက္ေစသည္။ ေသာ္ေသာ္က ပန္းကေလးမ်ားျမင္တုိင္း ခူးကာ ကစားခ်င္သည္။ ပန္ၾကည့္သည္။ ညိဳေခ်ာကေတာ့ လမ္းေဘးဝဲယာတြင္ စမ္းေရကေလးမ်ားျမင္လွ်င္ ေျခေဆးကာ ေပ်ာ္ျမဴးသည္။ ေရြညီကုိ တြင္ ဗူးသီးေၾကာ္ ဝင္စားၾကေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ စားဖူးေသာ ဗူးသီးေၾကာ္ထဲတြင္ က်ိဳက္ထီးရုိး ေတာင္တက္လမ္းမွ ေရႊညီကုိ ဗူးသီးေၾကာ္မွာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္မည္ ထင္သည္။ ညိဳေခ်ာက ဗူးသီးေၾကာ္ကုိ သူမယူေဆာင္လာေသာ ခက္ရင္းျဖင့္ ထုိးကာစားသည္။ ထုိမိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္မွာ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ ေတာင္တက္ၾကေသာ္လည္း ေနရာတစ္ခုတြင္ တစ္ေထာက္နားတုိင္း မိန္းကေလးပီပီ ေဒသခံမ်ားေတြ႔လွ်င္ အေမးအျမန္းလည္း ထူၾကေသးသည္။ ေတာင္ေပၚမွဆင္းလာေသာ တုိင္းရင္းသားတစ္ဦးက ဆံေတာ္ရွင္သို႔ ေရာက္ရန္ အနည္းငယ္သာလုိေတာ့သည္ဟု ဆုိကာ အားတင္းထားရန္ အားေပးစကားေျပာသြားသျဖင့္ စိတ္တင္းကာ ဆက္တက္ၾကျပန္သည္။ 

“အုိး……..”

အသံလာရာေမာ့ၾကည့္မိသည္တြင္ ညိဳေခ်ာမွာ ထုိင္လ်က္သားလဲက်ေနေလျပီ။ ညိဳေခ်ာအား ေသာ္ေသာ္ေရာ ကြ်န္ေတာ္ပါ ကူညီျပီး ဆဲြထူကာထေစသည္။ ေျခေထာက္ေခါက္သြားသည္ ဆုိ၏။ ေသာ္ေသာ္က ညိဳ႕ေျခေထာက္ကုိ ပရုပ္ဆီလူးေပးျပီးေသာအခါ လက္ကုိင္ပုဝါျဖင့္ စည္းေႏွာင္သည္။ ေသာ္ေသာ္မွာလည္း ေမာဟုိက္လြန္း၍ စကားသံပင္ တုိးလ်ကာေနေသာေၾကာင့္ သိပ္မေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့ေသာ ညိဳ အား ဘုရားေပၚသို႔အေရာက္ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ပင္ ဆြဲေခၚလာဖုိ႔ ခြင့္ေတာင္းကာ ေခၚလာရေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ့္လက္ကုိတြဲခုိ၍ ေလွ်ာက္ရမွာ ရွက္ေနေသာ ညိဳ ေၾကာင့္ ခရီးမွာထင္သေလာက္မတြင္ေပ။ 

ခရီးဆုံးသုိ႔တုိင္ေသာအခါ တည္းခုိမည့္ ဟုိတယ္ရွိရာသို႔ ေျခမလွမ္းခင္ ဆံေတာ္ရွင္ က်ိဳက္ထီးရုိးေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးအား ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သုံးေယာက္စလုံး လက္အုပ္ခ်ီကာ ဖူးေျမာ္ၾကည္ညိဳမိၾကသည္။ ေတာင္ေပါင္း ၃၃ လုံးကုိေက်ာ္ကာ တက္ခဲ့ၾကေသာ အေမာမ်ား ယူျပစ္သလုိပင္ ေပ်ာက္ကာသြားသည္။ ဟုိတယ္တြင္၂ ေယာက္အိပ္ခန္း ႏွစ္ခန္းယူလုိက္ၾကသည္။ ညီညီတစ္ေယာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တည္းရမည့္အခန္းေသာ့ယူျပီး ၄၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာျပီးသည့္တုိင္မွ ေရာက္လာသည္။

 ++++++++++++++

ညေန ရ နာရီရွိျပီမုိ႔ ဘုရားရင္ျပင္ေပၚတြင္ ဘုရားဖူးမ်ားႏွင့္ စည္ကားလွသည္။ ေရႊေရာင္ဝင္းအိေနေသာ က်ိဳက္ထီးရုိး ဆံေတာ္ရွင္ေစတီေတာ္ႀကီး၏ သပၸါယ္လွေသာ ေရႊေရာင္မ်ားေၾကာင့္ ဘုရားရင္ျပင္ တစ္ေလွ်ာက္ လင္းထိန္ေနေအာင္ ထြန္းညွိထားေသာ ဝါက်င္က်င္မီးမ်ားႏွင့္ မီးေခ်ာင္းအျဖဴမ်ား၏ အေရာင္မ်ားသည္ပင္ ေမွးမိန္ကုန္သည္ဟုထင္ရေလသည္။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ လာေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကည္ညိဳၾကသူမ်ားအား ပ်ားပန္းခတ္မွ်ေတြ႔ရသည္မွာ အလြန္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းေသာ ျမင္ကြင္းပင္ျဖစ္သည္။ 

ဘုရားဖူးမ်ားထဲတြင္ အလြန္ျမန္မာဆန္ေသာ ျမန္မာမေလးတစ္ေယာက္လည္း ဘုရားဝတ္ျပဳလွ်က္ရွိသည္။ ထုိသူမွာ ထူးထူးျခားျခား အေနာက္ဟန္မေႏွာေသာ အဝတ္အစားမ်ိဳးကုိသာ ျမန္မာဆန္လြန္းစြာပင္ ဆင္ယင္ေလ့ရွိေသာ ညိဳေခ်ာပင္ျဖစ္သည္။ ထုိကဲ့သုိ႔သာ အျမဲဝတ္စားဆင္ယင္ေလ့ရွိေသာ ညိဳေခ်ာသည္ ယဥ္ေက်းရုံသာမဟုတ္ပဲ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ပေဟဠိတစ္ပုဒ္လုိ အေျဖညိွမရေသာ ပုစာၦတစ္ပုဒ္လည္းျဖစ္ေနေသးသည္။  

ေရႊသကၤန္းကပ္ျပီးေသာ ညီညီႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေသာ္ေသာ္ႏွင့္ ညိဳ ထုိင္ေနရာေဘးတြင္ ဝင္ထိုင္လုိက္သည္။ ညိဳသည္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ခုမွေတြ႔ဖူး၍ ခရီးအတူသြားရေသာ္လည္း ငယ္ေဖာ္ႀကီးေဖာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကဲ့သုိ႔ တစ္ရင္းတစ္ႏွီး ေျပာဆုိေနထုိင္ျခင္းေၾကာင့္ ခဏေလးအတြင္း အလြန္ခင္မင္စရာေကာင္းေသာ ခရီးသြားေဖာ္ျဖစ္လာရသည္။

ထုိင္ေနရင္း ပင့္သက္တစ္ခုရွဴရွဳိက္လုိက္မိေသာအခါ ေလထဲတြင္ အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ၊ ယဥ္ေက်းေသာ ရန႕ံေလးတစ္ခုကပ္ပါလာသည္။ ေသခ်ာသည္။ ထုိရနံ႕မွာ ညိဳ႕ဆီကျဖစ္မည္။ လန္းဆန္းလတ္ဆတ္ေသာ နံနက္ခင္းတစ္ခုတြင္ အေဝးမွသင္းပ်ံ႕လာေသာ ေမႊးျမျမပန္းေပါင္းစံုရနံ႔မ်ိဳး၊ သုိ႔မဟုတ္ ပန္းဥယ်ာဥ္တစ္ခုမွ ေအးျမျမ ပန္း၏ရနံ႔၊ ႏွင္းဆီရနံ႔ကဲေနေသာ အလြန္ေမႊးပါသည္ဆုိေသာ ထိပ္တန္းပန္းမ်ိဳးတုိ႔ စုေပါင္းထားသည့္ရန႔ံ၊ ကြ်န္ေတာ္တစ္ခါမွ် မရွဳရွဳိက္ဖူးေသာ ယဥ္ေက်းေသာရနံ႔မ်ိဳးပင္။  

"ညိဳ…ေရေမႊးသုံးသလားဟင္? ဟုိ..စိတ္ေတာ့မဆုိးပါနဲ႔ဗ်ာ အန႔ံကတစ္မ်ိဳးေလးသင္းျပီး စိတ္ကုိလန္းဆန္းေစတယ္ ဒါ့ေၾကာင့္ပါ"

"ေၾသာ္..မဆုိးပါဘူးရွင့္။ ေရာ့..ၾကည့္ အဲဒါကြ်န္မသုံးတဲ့ေရေမႊး။"

ေျပာေျပာဆုိဆုိ ညိဳက လက္ကုိင္ အိတ္ေသးေသးေလးထဲတြင္ ပါလာေသာ လက္သန္းေလာက္ရွိသည့္ အျဖဴေရာင္ ဗူးေသးေသးရွည္ရွည္ေလးကုိထုတ္ျပေနေသးသည္။ 

“IDYLLE -  Eau de parfum  (Guerlain Paris) ဗူးကေသးေသးေလးပါလားဗ်.."

“ဟုတ္တယ္။ ခရီးေဆာင္ပါ။ ဒါကေတာ့ ဘုရားေရသပၸါယ္တဲ့အခါ ထည့္ျပီး သပၸါယ္ဖုိ႔ နံသာျဖဴေရေမႊး။”

ညိဳကေနာက္ထပ္ ဗူးအျဖဴေရာင္ေလးတစ္ဗူးကုိထုတ္ျပကာေျပာသည္။ ညိဳသည္ မဟာဆန္ဆန္ဝတ္စားဆင္ယင္တတ္ေသာ္လည္း ထုိကဲ့သုိ႔ ေစ်းႀကီးေသာ ေခတ္မီပစၥည္းမ်ားကုိလည္း သုံးတတ္ေသးသည္။ ညိဳသည္ ကြ်န္ေတာ့အတြက္ေတာ့ ပုံျပင္ထဲက မင္းသမီးေလးတစ္ပါးလုိသာ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

++++++++++++++

ဒုတိယည၏လသည္ မီးခုိးေငြ႕ေရာင္ တိမ္အစုပ္လုိက္ေတြ ၾကားမွာပင္ ရႊန္းရႊန္းပပ သာလြန္းေနသည္။ 

တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းေနေသာ ညခ်မ္းထဲတြင္ ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးမွာလည္း ေအးခ်မ္းျငိမ္သက္လုိ႔ေနသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ထုိင္ခုံေပၚမွာ ထုိင္ေနသူမွာ ညိဳပင္ျဖစ္သည္ဟု စိတ္ထဲမွ တစ္ထစ္ခ်သိလုိက္သည္။ ညိဳတစ္ေယာက္တည္းထုိင္ျပီး ဘာေတြေတြးေနသည္လဲ? ညဥ့္ေလတစ္ခ်က္ေဝ့တုိက္လုိက္ေသာအခါ ခုိက္ခုိက္တုန္ေအာင္ခ်မ္းသြားေသာ ကုိယ့္အျဖစ္ကုိ ျပံဳးခ်င္ခ်င္ျဖစ္သြားျပီးလက္ကုိခပ္ေထြးေထြးပုိက္ထားလုိက္မိသည္။ 

တည္းခုိေဆာင္ဖက္ကုိ ျပန္ဝင္ဖုိ႔စဥ္းစားမိေသာ္လည္း ေျခလွမ္းတုိ႔က ညိဳရွိရာ ေလသာေဆာင္ဆီသုိ႔သာ….။

“ကုိသက္..လာေလ..ထုိင္…။”

“ဟုတ္ကဲ့..”

ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးတိတ္ဆိတ္ကာ သြားျပန္သည္။ ထုိဆိတ္ျငိမ္မွုကုိ ကြ်န္ေတာ္ကပင္ မေနႏုိင္စြာ စတင္ျဖိဳခြဲသည္။

“ဟုိ…အိပ္မေပ်ာ္လုိ႔လား ညိဳ..”

“ဟုတ္တယ္..ကြ်န္မဒီလုိ ေအးခ်မ္းတဲ့ ညေတြကုိ ၾကိဳက္တာလည္းပါတယ္။ က်ိဳက္ထီးရုိးဆံေတာ္ရွင္ ဘုရားကုိဒီေနရာကေန တစ္ဝၾကီးဖူးႏုိင္တယ္ေလ။ ဟုိတည့္တည့္က ခပ္ေမွာင္ေမွာင္မွုိင္းမွုိင္းေတာင္တန္းေတြကုိ ျမင္ရတာလည္း အရသာတစ္မ်ိဳးရွင့္…။ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ ေလကုိရွဴေနရတာကုိလည္း ၾကိဳက္တယ္။ ကုိသက္ကေရာ…အိပ္မရတာပဲလား..။”

“အင္း..မအိပ္လုိက္ခ်င္ေသးတာပါ..ဒီခရီးက ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ တကယ္ကုိ ေရႊလုိပဲအဖုိးမျဖတ္ႏုိင္ဘူးေလ..။ ကြ်န္ေတာ္ကခရီးသြားခဲတယ္။ ညီညီ့ကုိေက်းဇူးတင္ရမွာပဲ..ဒီေကာင္ၾကီးသာအတင္းဆြဲေခၚမလာရင္ ဒီတစ္သက္ကြ်န္ေတာ္ အနားရပါ့မလားေတာင္မသိဘူး…စကားမစပ္ ညိဳ႕ျခဳံထည္ပုဝါေလးကခ်မ္းမွာေပါ့..ကြ်န္ေတာ့္ ဂ်ာကင္ခဏယူျခံဳထားပါလား..ဟုိ…တစ္မ်ိဳးမထင္ပါနဲ႔ဗ်ာ…”

ဘယ္သူကမွ အျပစ္မဆုိေသးပါပဲ ကြ်န္ေတာ္အယူခံဝင္မိသည္ကုိ ညိဳကရိပ္မိပုံရသည္..။

“ဘာကုိဘယ္လုိထင္ရမွာလဲရွင့္..အဟင္းး ။ ရပါတယ္..ဒီလုိေလး ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးျဖစ္ေနရတာကုိ ႀကိဳက္လုိ႔ပါ။”

ညိဳ ကျပံဳးျပီးေျပာေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္မွာ ကုိယ့္လိပ္ျပာကုိယ္မလုံသူျဖစ္ေနရသည္။

“ညိဳ႕ကုိဂရုတစုိက္ရွိတာေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္..။ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္လုံးလည္း ဆြဲတင္လာရတာ လက္ေတြေတာ့ေတာ္ေတာ္ေလးနာမွာပဲ…”

“တစ္ေလွ်ာက္လုံးေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး..။ ကြ်န္ေတာ္မသိဘူးဗ်ာ..ဒီေလာက္အခ်ိန္တုိေလးအတြင္းမွာ ညိဳ့ကုိကြ်န္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ ဂရုစုိက္မိေနရတာလဲ…တစ္ခါမွဒီလုိမျဖစ္ဖူးဘူးဗ်..”

ေျပာျပီးမွသတိထားမည္သည္က ကြ်န္ေတာ္မေျပာခ်င္ေသာ၊ ခုလုိခ်ိန္မွာ ေျပာရန္မသင့္ေတာ္ေသာစကားကုိ ေျပာမိျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိစကားသည္ ရႊန္းလဲ့စြာသာေနေသာ လေရာင္ႏွင့္ မဆုိင္ပါ..။ ညခင္းထဲတြင္ ညင္းသြဲ႔သြဲ႔ တုိက္ခတ္ေနေသာ ျမညင္းေလေျပႏွင့္လည္း မပတ္သက္ပါ။ ထုိအရာအားလုံးတုိ႔ႏွင့္ လုိက္ဖက္ညီစြာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လွ်က္ရွိေသာ ညတစ္ခုေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ပါ။ သို႔ပါေသာ္လည္း တစ္ဆိတ္ျဖင့္ ျမန္လြန္းေနသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါသည္။

ညိဳႏွင့္ပတ္သက္၍ ရုိးသားစြာ ျဖစ္တည္မိေသာ ခံစားခ်က္တုိ႔ကုိ အခ်ိန္တုိေလးအတြင္းမွာ အံ့ၾသစြာျဖစ္တည္ခြင့္ေပးေနျခင္းသည္ပင္ ရာဇဝတ္မွုတစ္ခုကုိက်ဴးလြန္သူ တစ္ေယာက္လုိခံစားမိသည္။ ျဖစ္သင့္သည္က ဆုအတြက္ အနည္းဆုံးေတာ့ ကုိယ္ရွိန္သတ္ျပီးေနဖုိ႔ လုိအပ္သည္မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ခုလုိေျပာထုတ္လုိက္ေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္ေသးလဲ..ဒါဟာ လက္ရွိမွာ တကယ္ခံစားေနရတာမဟုတ္လား။ ဆင္ျခင္တုံတရားကုိ ရင္မွျဖစ္ေသာခံစားခ်က္မွ ေကာင္းေကာင္းအႏုိင္ယူေနေလျပီ။

ညိဳ သည္ ကြ်န္ေတာ္ေျပာမိေသာ စကားအား ဘယ္လုိမွမခံစားမိသလုိပင္ ရယ္ပါသည္။ ေလွာင္ရယ္ေတာ့မဟုတ္တန္ရာေပ။

“အင္း..အဲဒါ ေရစက္ေပါ့..ကုိသက္ရဲ႕..ကြ်န္မတုိ႔ေရစက္ရွိလုိ႔ ခုလုိ႔လာေတြ႔ရတာေလ.. အဟင္း..ဒီေရစက္က ေရစက္တုိပဲျဖစ္မွာပါ.. “

ေျပာျပီးျပီးခ်င္း ဆက္၍ရယ္ေမာေနေသာ ညိဳအားကြ်န္ေတာ္နားမလည္ပါ။ သူမရယ္သံမွာ ေျခာက္ကပ္ကပ္ျဖစ္ေနသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္သည္။ ခနဲ႔ေသာရယ္သံႏွင့္ ပင္ဆင္တူေနေသးေတာ့သည္။

“ဘာေၾကာင့္အဲလုိေျပာရတာလဲညိဳ..ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေရစက္က ေရစက္တုိဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရတာလဲ…။ အဲလုိေတာ့မေျပာပါနဲ႔ဗ်ာ..ကြ်န္ေတာ္ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႔ခ်င္ေသးတယ္..။”

ကြ်န္ေတာ့္အသံမွာ လွဳပ္ခတ္မွဳတစ္ခုပါေနသလုိ မခ်င့္မရဲျဖစ္လည္းျဖစ္ေနသည္ကုိ ညိဳေခ်ာကအံ့ၾသေသာမ်က္ဝန္းတုိ႔ျဖင့္ ၾကည့္ပါသည္။ 

“ကြ်န္မေသခ်ာပါတယ္။ ဒီခရီးစဥ္က ကြ်န္မအတြက္ ပထမဆုံးနဲ႔ ေနာက္ဆုံးခရီးစဥ္ျဖစ္မွာပါ။ ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ့..”

ညိဳ စကားစျပတ္ကာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္ကုိ ကြ်န္ေတာ္မေနတတ္ပါ။ တိတ္ဆိတ္လြန္းေသာ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးမွာ ကုိယ့္ရင္ခုန္သံကုိ အက်ယ္ဆုံးၾကားေနရသည္ကုိလည္း မေနတတ္မထုိင္တတ္သလုိ ျဖစ္ရသည္။

ထုိတိတ္္ဆိတ္ျငိမ္သက္မွုကုိစတင္ျဖိဳခြဲသည့္အရာမွာ အံၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ညိဳ၏ ရွဳိက္သံသဲ့သဲ့တုိ႔ျဖစ္ေနေလသည္။

 ++++++++++++++

++++++++++++++

ဆက္ပါမည္။ း)

ဒီဇာတ္ကုိ အကြက္ခ်ထားျခင္းမရွိပဲ စိတ္ထဲရွိတဲ့ flow အတုိင္း ခ်ေရးေနတာမုိ႔ နည္းနည္းရွည္သြားရပါတယ္။ ဇာတ္သိမ္းကုိေတာင္ မစဥ္းစားရေသးပါဘူး..းD အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကုိ ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ (romantic ျဖစ္ေအာင္) ကြ်န္မ မေရးတတ္ပါဘူးရွင္။ ခ်ဥ္ခ်င္းျဖစ္လြန္းလုိ႔သာ ႀကိဳးစားျပီးေရးမိပါတယ္။ ဟာကြက္၊ ေပ်ာ့ကြက္မ်ား ရွိခဲ့ရင္လည္း မပုိင္တဲ့ျခင္ကုိ ရုိက္ေနမိျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္လုိ႔ ႀကိဳျပီး ေမတၱာရပ္ခံပါရေစ း) ထပ္ေျပာပါရေစ.. အခ်စ္ဇာတ္လမ္း မေရးတတ္ပဲ ေရးၾကည့္ျခင္းပါ းD

ဟုတ္ကဲ့…မနက္ျဖန္ စေနေန႔ း) အားလုံးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္၊ ေအးခ်မ္း၊ သာယာေသာ ပိတ္ရက္ျဖစ္ပါေစေၾကာင္း…း))