Monday, December 31, 2012

ခ်စ္ေသာ..ကမာၻၿပိဳရင္ေတာင္ မုိးထားေပးမယ့္သူ



(1)
ဒီေန႔ဟာ ဘယ္လုိေန႔ႀကီးပါလိမ့္။ အရင္ဆုိ မုိးရြာခါနီးဆုိရင္ ဒီလုိပဲ အျပင္မွာ ေမွာင္မည္းေနက်။ ဒါေပမယ့္ ခုလုိမ်ိဳး မီးခုိးေရာင္လုိ ခပ္မိႈင္းမိႈင္းအေငြ႔ေတြ၊ အမႈန္ေတြလြင့္ေမ်ာေနတာမ်ိဳး ‘သီး’ အသက္ တစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္အတြင္း ဒီတစ္ခါပဲ ျမင္ဖူးေသးတယ္။ မုိးရြာခါနီးလကၡဏာပါပဲ။ တစ္ခုေသခ်ာတာက အရင္အခါေပါင္းမ်ားစြာ တိမ္ထူထပ္တဲ့ေန႔ေတြကလုိ အေရာင္မ်ိဳးနဲ႔ ေကာင္းကင္ကုိ လႊမ္းျခံဳထားတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး ဆုိတာပဲ။ ဒီလုိေန႔မ်ိဳးမွာ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့မယ္ဆုိတာကုိလည္း ဘယ္သူကႀကိဳသိႏုိင္မွာလဲ? မုိးရြာခါနီးျဖစ္ေပမယ့္ ထူးျခားတဲ့အေရာင္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ မုိးေခၚေနတဲ့ ေကာင္းကင္ဟာ  မထင္မွတ္ထားတဲ့ သတင္းတစ္ခုကိုလည္း သယ္ေဆာင္ခဲ့တယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ တိုက္ဆုိင္မႈတစ္ခုပဲ ျဖစ္မွာပါ။

“ဖြား..အိမ္ေရွ႕မွာ လူႏွစ္ေယာက္ရပ္ေနတယ္” အဖြားလုပ္သူကုိ ‘သီး’ ေအာ္ေျပာလုိက္ေတာ့
“အဲဒါဘာျဖစ္တုန္း? ဘယ္သူေတြလဲ၊ ဘာလဲ သြားေမးေခ်ေလ” တဲ့။
ဂ်ာကင္အကၤ် ီဆင္တူဝတ္ထားတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ အိမ္တံခါးဝနားမွာ ရပ္ၿပီး ‘သီး’ ကုိလက္ျပေနၾကတယ္။ အျပင္မွာေမွာင္လာေနတာဆုိေတာ့ တံခါးနားကုိ မရဲတရဲကပ္သြားလုိက္တုန္းမွာပဲ..
“အိမ္မွာလူႀကီးေတြ မရွိၾကဘူးလား သမီး” သူတုိ႔ဟာ ‘သီး’ ကုိျမင္တာနဲ႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းပဲ ေမးလုိက္တယ္။
“ဖြားသက္ရွိတယ္…ဘာကိစၥမ်ားလဲ မသိဘူး”
“ဦးတုိ႔က xxx ကုမၸဏီကပါ။ အေရးႀကီးတဲ့ သတင္းတစ္ခုလာေပးတာ အိမ္ထဲခဏဝင္ခြင့္ရမလား”
“ဒါဆုိ ခဏေလးေနာ္”
ေနာက္ေတာ့ ဖြားသက္ထြက္လာၿပီး တံခါးဖြင့္ေပးလုိက္တာနဲ႔ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေခါင္းစုိက္ခ်ၿပီး အိမ္ထဲကုိဝင္လာၾကတယ္။
“အေမက ဒီအိမ္က မခင္လဲ့ နဲ႔ဘာေတာ္ပါလဲခင္ဗ်ာ?” သူ႔ကုိ အေမလုိ႔ ေခၚလုိက္တဲ့ လူကုိ ဖြားသက္က ခဏေၾကာင္ၾကည့္ေနၿပီး…

“ေနပါဦး မင္းတုိ႔ကဘယ္သူေတြမ်ားလဲကြယ္။ ဘာကိစၥ ဖြားသမီး မခင္လဲ့နဲ႔ ဖြားကုိဘာေတာ္သလဲ လုိ႔ ေမးေနရသတုန္း?”
ဖြားသက္ကေတာ့လုပ္ၿပီ။ အေျဖကေပၚေနၿပီးမ်ား ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ေနရေသးတယ္။ ဖြားသက္ေမးလဲ ေမးစရာပါ။ အဲဒီလူႏွစ္ေယာက္က တစ္ဆိတ္ေတာ့ ထူးဆန္းေနသလားပဲ။ ဂ်ာကင္ဆင္တူ ဝတ္ထားတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ထဲက အရပ္နည္းနည္းပုိရွည္တယ္လုိ႔ ထင္ရတဲ့ လူက ဖြားသက္ကုိ သူ႔ဂ်ာကင္ အတြင္းအိတ္ထဲက စာအိတ္အညိဳေရာင္ ခပ္ႀကီးႀကီးကုိ ထုတ္ၿပီး လွမ္းေပးလုိက္တယ္။ စာအိတ္ထဲက အျဖဴေရာင္ စာရြက္ေခါက္ ကို ဖြားသက္က ျဖည္းျဖည္းေလးထုတ္ယူလုိက္ၿပီး ျဖန္႔ဖတ္လုိက္တဲ့အခါ ဖြားသက္လက္ေတြဟာ သိသိသာသာႀကီးကုိ တုန္ခါေနေလရဲ႕။ ဖြားသက္က အသက္ခုနစ္ဆယ္စြန္းစြန္းရွိေပမယ့္ လက္တုန္၊ ေျခတုန္၊ ေခါင္းတုန္တဲ့ အဖြားႀကီးမ်ိဳးမဟုတ္ေသးဘူး ဆုိတာ ‘သီး’ သိတာေပါ့ ကုိယ့္အဖြားပဲ။

“အမယ္ေလး၊ အမယ္ေလး ငါေသခ်င္တယ္၊ ငါသာေသလုိက္ခ်င္တယ္ဟယ္…ဒုကၡလွလွႀကီးေတာ့ေရာက္ၾကပါၿပီ”
ဖြားသက္က တစ္ေယာက္တည္း ခပ္တုိးတုိးေရရြတ္ရင္း မ်က္ႏွာကုိ လက္ဖဝါးနဲ႔ အုပ္ထားတယ္။ ခဏၾကာေတာ့…
“ဟ့ဲ…နင့္အေမ ခင္လဲ့ ကုိ ဖုန္းသြားေခၚစမ္း ခုခ်က္ခ်င္း..”

ခင္လဲ့ဆုိတာ ‘သီး’ ရဲ႕အေမ၊ ဖြားသက္ရဲ႕သမီး။ အေမက အေဖ့အေမ၊ သူ႔ေယာကၡမဆီက အေမြအျဖစ္ရထားတဲ့  ေၾကးထည္ေတြေရာင္းတဲ့ဆုိင္မွာ ဦးစီးရင္း  မိသားစုအတြက္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ဝင္ေငြရွာေပးေနတာ။ အေဖကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္၊ သုံးႏွစ္ေနမွ အိမ္ကိုျပန္လာႏုိင္တာ။ အဲဒိေလာက္ၾကာရေအာင္ကလည္း အေဖက သေဘၤာသား၊ သေဘၤာေပၚက စာဖုိမႉးဆုိပါေတာ့။ အေဖမုိ႔ တစ္ခါတေလ အိမ္မွာ ဟင္းခ်က္ရင္ တစ္အိမ္သားလုံးလွ်ာလည္သြားေရာ။ ဝက္သားကန္စြန္း ေကာ္ရည္က အေဖ့ရဲ႕လက္မွတ္ရဟင္းေတြထဲက တစ္ခြက္ေပါ့။

“ဟ့ဲ..ေျပာေနတယ္..နင့္အေမကုိ သြားေခၚစမ္း...ဆုိ”
ဖြားသက္ကရွိသမွ်အင္အားနဲ႔ လည္ပင္းေၾကာႀကီးေတြ ေထာင္ထေနေအာင္ ‘သီး’ ကုိ ေအာ္ေျပာလုိက္ေပမယ့္ အသံက ဝင္သံခပ္အစ္အစ္ႀကီး။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ရည္ေတြကလည္း ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်လုိ႔ ဘာေတြမ်ားျဖစ္ကုန္ၾကၿပီလဲ။ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ?

***
(2)
ေဘးႏွစ္အိမ္ေက်ာ္က ဖုန္းနဲ႔ အေမ့ကုိဖုန္းေခၚရင္း ဖြားသက္ငုိေနတယ္လုိ႔ေျပာေတာ့့ အေမက ျပာျပာသလဲပဲ ျပန္လာခဲ့မယ္တဲ့…အိမ္ထဲျပန္ဝင္လာေတာ့ ဟုိလူႏွစ္ေယာက္ရွိေနေသးတယ္။ ‘သီး’ကုိလည္း အသက္ေမးလား ဘာေမးလား လုပ္ေနေသးတယ္။ သူတုိ႔မ်က္ႏွာေတြကလည္း မသာမယာနဲ႔။ ‘သီး’ က ဖြားသက္ေပါင္ေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ဟုိစာကုိဖတ္ခ်င္လုိ႔ ဖြားသက္ကုိခြင့္ေတာင္းေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာဘူး။ ဒါနဲ႔ကုိယ့္ဘာသာ အသာေလးဆဲြယူၿပီး ဖတ္ၾကည့္မိေတာ့ ‘သီး’ရင္ဖတ္တစ္ခုလုံး အင္အားႀကီးတဲ့အရာတစ္ခုနဲ႔ ေဆာင့္ထုိးလုိက္သလုိ ေအာင့္ၿပီး ေအးခဲခဲႀကီးျဖစ္သြားရတယ္။ ရုတ္ခ်ည္းဆုိသလုိ ဘုရားတမိရင္း….စကၠန္႔ပုိင္းအတြင္း တစ္ကုိယ္လုံး ႏုံးခ်ိသြားတယ္။ ဒူးေတြတုန္ေနတယ္။ မ်က္လုံးကုိ အားကုန္မွိတ္ခ်လုိက္ေပမယ့္ မႈန္ဝါးေနတဲ့ ဟင္းလင္းျပင္ႀကီးတစ္ခုနားမွာ ‘သီး’ တစ္ေယာက္တည္း ေတြေတြႀကီး ရပ္ေနတယ္လုိ႔ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။

အေမျပန္လာေတာ့ ဟုိလူႏွစ္ေယာက္မရွိေတာ့ဘူး။ အေမက ဖြားသက္ကုိဖက္ၿပီးငုိေရာ။ ငုိတာမွ အူလႈိက္သည္းလိႈက္ပါပဲ။ အေမနဲ႔အတူ ျပန္လာတဲ့ ‘သီး’ အထက္က အစ္မကေတာ့ ငုိလုိက္တာ မ်က္လုံးႏွစ္ဖက္ လုံးေပါက္ထြက္ခါနီး ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ‘သီး’ ဘာလုိ႔မ်က္ရည္မက်ေသးတာပါလိမ့္။ ခဏေနေတာ့ အေမက သူ႔ေမာင္အငယ္တစ္ေယာက္ကုိ ဖုန္းဆက္ေခၚလုိက္ၿပီး အေမ့ေယာက္မေတြဆီကုိ ‘သီး’ နဲ႔အေဖာ္လုိက္သြားေပးဖုိ႔ ငုိသံပါႀကီးနဲ႔ေျပာေနေလရဲ႕။ ဖြားသက္ကေတာ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ထမင္းအုိးဆက္ႏွပ္ေနလုိ႔ ‘သီး’ လုပ္ေပးမယ္ေျပာေတာ့ ခပ္သာသာတြန္းထုတ္လုိက္တယ္။ သူ႔ဘာသာဆက္လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ သေဘာ… အစ္မက လက္ေဆးဆင္နားမွာ ဒူးေခါင္းႏွစ္လုံးထဲ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ဆက္ငိုေနေလရဲ႕။ ရင္ဘတ္ေတြ ေအာင့္လုိက္တာ….

အေမ့ေယာက္မေတြရဲ႕ အိမ္ကုိေရာက္ေတာ့  သီး ရဲ႕ၾကက္ေသေသေနတဲ့မ်က္ႏွာကုိၾကည့္ၿပီး ဘာျဖစ္လာတာလဲလုိ႔ ဝုိင္းေမးၾကတယ္။
“ေဒၚႀကီး… ေဖႀကီး မရွိေတာ့ဘူး….”
“ဘုရား..ဟဲ့ ဘာေျပာလုိက္တယ္။ ဘယ္သူေျပာတာ နင့္ကုိအဲဒါ..ဟင္ သီး”
“ေဖႀကီးသေဘၤာလုိက္တဲ့ ကုမၸဏီကလူေတြ စာနဲ႔လာအေၾကာင္းၾကားလုိ႔”
“ျဖစ္ရေလ အစ္ကုိရယ္…ငါ့တူမေလးေတြေတာ့ ဖတစ္ဆုိး သမီးေလးေတြျဖစ္ကုန္ပါၿပီ…”
အေဒၚကေျပာေျပာဆုိဆုိငုိရင္း ‘သီး’ ကုိအားကုန္ဖက္ထားလုိက္ေတာ့ အသက္ရႉၾကပ္သြားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ မငုိပါဘူး။ မငုိမရႈိက္ပဲ မ်က္ရည္ေတြက သူ႔ဘာသူက်လာတာပဲ…အငုိလြယ္ အရႈိက္ခက္တယ္ဆုိတာဒါမ်ိဳးပဲေနမွာ။ ‘သီး’ မွီထားတဲ့ အေဒ့ၚပုခုံးစြန္း အကၤ် ီတစ္ခုလုံး ညွစ္ခ်လုိ႔ရေအာင္ကုိ ရႊဲနစ္သြားေတာ့တယ္။

***
(3)
အေဖေသၿပီလုိ႔ သတင္းရေတာ့ အႀကီးအက်ယ္တုန္လႈပ္မိတာ ဝန္ခံရမွာပါပဲ။ တစ္ခုခုကုိ ေၾကာက္တဲ့ တုန္လႈပ္မႈမ်ိဳးႀကီးန႔ဲ။ အေဖေသတာ ‘သီး’ ပေယာဂ မကင္းဘူးလုိ႔ ခံစားရတယ္။ အေဖ့ကုိ မခ်စ္ခဲ့ဘူး။ အေဖ့ကုိ သီး မုန္းတယ္။ အဲဒီအမုန္းနဲ႔ ေရာၿပီး ေၾကာက္လန္႔တၾကား သတိရမိတာက အေဖနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သီး မလုပ္သင့္တဲ့အရာတစ္ခု လုပ္ခဲ့မိတာကုိပဲ။

 ‘သီး’ အသက္ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္မွာ အေဖျပန္လာတဲ့ တစ္ေခါက္ကုိ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒိတုန္းက အေဖ့ဧည့္သည္ေတြလည္း အိမ္မွာ ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ဒုတိယ အစ္မက ေမြးထားတဲ့ အေဖ့ေျမးဦး၊ အသည္းေက်ာ္မေလးက အိမ္ေရွ႕တံတားနားမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထုိင္ေဆာ့ေနရင္းက ရုတ္တရက္ထေျပးတယ္။ ကေလးအနားမွာရွိေနတာမုိ႔ ဒုိင္ဗင္မထုိးရုံတမယ္ ကေလးကုိ လွမ္းဆြဲလုိက္ေပမယ့္ မီလုမီခင္ေလးမွာ လြတ္ထြက္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းတယ္ဆုိရမယ္၊ တံတားေဘးက ေျမာင္းထဲက်လုက်ခင္ေလးမွာ ကေလးကုိ အခ်ိန္မီျပန္ဆဲြလုိက္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ အျဖစ္အပ်က္ကျမန္လြန္းေတာ့ အိမ္ထဲက လူေတြေရာ၊ အိမ္နားကလူေတြပါမက်န္ ေအာ္သံ၊ ဟစ္သံ၊ သတိေပးသံေတြနဲ႔ ပြက္ေလာရုိက္ကုန္တာေပါ့။ သီး ဒူးေခါင္းမွာလည္း ကေလးကုိ ဝမ္းလ်ားထုိးဖမ္းလုိက္ရလုိ႔ အေရးျပားေပါက္ၿပီး ေသြးေတြနဲ႔မုိ႔ ေတာ္ေတာ္လန္႔သြားတယ္။ ကေလးေလးလည္း ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ေအာ္လုိက္တာမွ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့။ အေဖခ်က္ခ်င္းအိမ္ထဲကေျပးထြက္လာၿပီး သူ႔ေျမးမေလးကုိ ေကာက္ခ်ီရင္း သီးကုိေအာ္ထည့္လုိက္တယ္။

“ဘာလုိ႔ ကေလးကုိ ေကာင္းေကာင္းၾကည့္မထားရတာလဲ?”
“ဟာ..ေဖႀကီးကလည္း သီး လည္းလွမ္းဖမ္းလုိက္တာပဲဟာကုိ။ အရာရာ သူ႔ေျမးပဲ…”
“ေတာက္…ဒီေကာင္မေလး  ႏႈတ္သီးေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္”
အေဖ့လက္ျပန္နဲ႔ အားကုန္လႊဲရုိက္လုိက္လုိ႔ သီးရဲ႕ ဘယ္ဖက္ပါးျပင္တစ္ခုလုံး ထုံၿပီးပူသြားေတာ့တယ္။ အေဖက စကားနဲ႔လက္ တစ္ထပ္တည္းက်ေအာင္ကုိ သီးအေပၚရက္စက္ခဲ့တာ။ အေဖ့ကုိ ခပ္စိမ္းစိမ္းတစ္ခ်က္စုိက္ၾကည့္ၿပီး ေနရာကေန ဒေရာေသာပါးေျပးထြက္၊ အိပ္ခန္းထဲေရာက္တာနဲ႔ အသံတစ္စက္မွမထြက္ေအာင္ ေခါင္းအုံးမွာမ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ေအာ္ငုိျပစ္လုိက္တာပဲ။ အဲဒိတုန္းက ပါးကလက္ဝါးရာ အနာထက္ ရင္ထဲမွာဆုိ႔ၿပီး တစ္ဆစ္ဆစ္က်င္တက္လာတာက ပုိဆုိးတာ။

“အဲလုိလုပ္တာေတာ့ ရွင္လြန္တယ္”
“………………………………………”
“ေနာက္ကုိယ့္ေဒါသကုိယ္ ထိန္းပါရွင္ ကုိယ့္ေသြးသားမဟုတ္တာက်လုိ႔”
“ဒီစကားမေျပာနဲ႔ ငါကအေဖကြ ေျပာၾကစတမ္းဆုိ ငါက ကမာၻၿပိဳရင္ေတာင္ မုိးထားေပးခ်င္တာ..”
အေမ့ဆီက ရႈိက္သံသဲ့သဲ့ ၾကားလုိက္ရတယ္။ အေဖနဲ႔ေျပာေနတာေတြကုိ တုိးတစ္စ၊ က်ယ္တစ္စပဲ ၾကားရေပမယ့္ ဘယ္ကိစၥအတြက္ စကားအေျခအတင္ေျပာေနသလဲဆုိ သိသာပါတယ္။ မ်က္ရည္ကုိ လက္ဖမုိးနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္သုတ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္သိသိသာသာ ေကာ့တက္သြားေအာင္ မဲ့ၿပံဳးၿပံဳးလုိက္တယ္။ မယုံပါဘူး..။ အိပ္ယာေပၚက ထထုိင္ၿပီး လႈပ္ရွားေနတဲ့စိတ္ကုိ ၿငိမ္ေအာင္ ဘုရားရွိခုိးဖုိ႔ ျပင္လုိက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ တစ္စုံတစ္ရာေတြးမိၿပီး ဆုတစ္ခုေတာင္းလုိက္တယ္။ အဲဒိဆုေတာင္းဟာ အေဖ့ကုိ ကံဆုိးေစခဲ့တယ္ဆုိရင္ အခိ်န္ေတြျပန္လွည့္ျပစ္ခ်င္တယ္။

မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါနဲ႔ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးကုိ ပြတ္သုတ္ၿပီး မွန္ေရွ႕ထုိင္ရင္း အစ္မရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဆုိးေဆးကုိ လွမ္းအယူမွာ ၾကက္တူေရြးႏႈတ္သီးလုိ ေထာ္ၿပီး၊ သေျပသီးမွည့္ေရာင္ နဲ႔ ေသြးစေရာေနတဲ့ ေယာင္ကုိင္းကိုင္း ႏႈတ္ခမ္းကုိ ၾကည့္မိရင္း မ်က္ရည္ထပ္မက်ခင္ လက္ကုိက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္လုိက္ရတယ္။ ပထမဆုံးအႀကိမ္ မလွမပ ဖူးေယာင္ေထာ္လန္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေပၚမွႏႈတ္ခမ္းနီ ဆုိးလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လြယ္အိတ္ကုိ ေကာက္လြယ္ၿပီး အိမ္ကေနထြက္လာခဲ့တယ္။ ဘယ္သြားမွာလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာမွာလဲလုိ႔ ေမးေနက်အေမက ေၾကာင့္ၾကည့္ၿပီးက်န္ခဲ့တယ္။ အဲဒိေန႔က က်ဴရွင္မရွိခဲ့ဘူး။ ည ၈ နာရီေနာက္ပုိင္း အိမ္ထဲကေနအျပင္ ထြက္ခြင့္မေပးတဲ့ အေဖ့ရဲ႕ ညမထြက္ရအမိန္႔ကုိ အဲဒိေန႔က တည့္တည့္ႀကီးဆန္႔က်င္တဲ့ေန႔ေပါ့။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၁၀ နာရီ။ ထူးထူးဆန္းဆန္း အေမက ဘယ္သြားေနတာလဲလုိ႔ မေက်မခ်မ္းေမးရုံကလြဲလုိ႔ ဘာမွႀကီးႀကီးမားမား ျပႆနာမျဖစ္ခဲ့ဘူး။ လက္ေနာက္ျပစ္ၿပီး မတ္မတ္ႀကီး ရပ္ေနတဲ့ အေဖ့ကုိ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အခန္းထဲတန္းဝင္ခဲ့တယ္။

တစ္ညေနလုံး ကုိယ့္ေဒါသနဲ႔ကုိယ္ တစ္လမ္းဝင္တစ္လမ္းထြက္ ေလွ်ာက္ေနခဲ့ရလုိ႔ တစ္ကုိယ္လုံးနာၿပီး ခ်က္ခ်င္းပဲအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ေပမယ့္ ညလယ္မွာေတာ့ ႏုိးတစ္ဝက္အိပ္မက္ရွည္တစ္ခုမက္ခဲ့တယ္။
တစ္စုံတစ္ေယာက္က ျခင္ေထာင္ကုိလာလွပ္ၿပီး အိပ္ေနတဲ့ သီး ရဲ႕နဖူးကုိ ခပ္ဖြဖြနမ္းလုိက္ေတာ့ မ်က္လုံးေတြပြင့္လာခဲ့တယ္။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေဖရယ္။

“ေဖႀကီးေလ..ငါ့သမီးေလးကုိ ခ်စ္ပါတယ္...”
အေဖကေျပာရင္း သီးကုိထူလုိက္ၿပီး တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆြဲဖက္ထားတယ္။ ဖက္ထားတဲ့ အေဖ့ေက်ာျပင္ကုိ လက္နဲ႔မရဲတရဲ ထိလုိက္တာနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ တေရာေသာပါး လိမ့္ဆင္းလာတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေဖႀကီးကုိလည္း ခ်စ္ပါတယ္လုိ႔ ျပန္မေျပာလုိက္ဘူး။ သီး ေက်ာျပင္ဟာလည္း စုိစြတ္လုိ႔၊ အေဖငုိေနတာမ်ားလား။ အလင္းတစ္ခု နဲ႔ အေႏြးဓါတ္ရလုိ႔ လန္႔ႏုိးလာေတာ့ အိပ္မက္ကုိေတြးၿပီး တကယ္မ်ားလားလုိ႔ မေရမရာ ေတြးလုိက္မိတယ္။ ေသခ်ာတာက မေျခာက္ေသးတဲ့ မ်က္ရည္စတစ္ခ်ိဳ႕ရွိေနခဲ့တာရယ္၊ သီး ပုခုံးစြန္းမွာ အေဖ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ရင္သုံးေနက် ဆပ္ျပာေမႊးန႔ံ ရေနခဲ့တာရယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အေဖ့ကုိ မုန္းတုန္းပဲ…။
***
(4)
တစ္သက္တာမွာ ရင္အခုန္ဆုံး ျဖစ္ရတဲ့အခိ်န္ကုိေျပာပါဆုိရင္ အေဖရက္လည္တဲ့ေန႔ပဲျဖစ္မွာပဲ။ ရက္လည္တဲ့ညမတုိင္ခင္မွာ အေဖ့သူငယ္ခ်င္း ဘုိးေတာ္လုိလုိ ဘာလုိလုိ တစ္ေယာက္ကုိ အိပ္မက္လာေပးၿပီး စကားတစ္ခြန္းတည္း ေျပာသြားသတဲ့။ အဲဒိ စကားက သီးအတြက္ေတာ့ မယုံႏုိင္စရာအေကာင္းဆုံးပဲ။

“မခင္..ခင္ဗ်ားယုံခ်င္မွယုံပါဗ်ာ..မေန႔ညက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ကုိျမင့္သိန္း အိပ္မက္လာေပးသြားတယ္။ ငူငူငုိင္ငုိင္ႀကီးနဲ႔ စကားတစ္ခြန္းပဲေျပာသြားတာ။ အဲဒါ….”

ဘုိးေတာ္ရဲ႕စကားမဆုံးေသးခင္ အေမက အင့္ကနဲတစ္ခ်က္ရႈိက္လုိက္ေတာ့ ဘုိးေတာ္စကားခဏရပ္လုိက္ရတယ္။ ၿပီးမွ…
“သမီးအငယ္ဆုံးေလးကုိ ေသေသခ်ာခ်ာဂရုစုိက္ေပးဖုိ႔ ခင္လဲ့ကုိေျပာလုိက္ပါ…လုိ႔ေျပာၿပီး တစ္ခါတည္းေက်ာခုိင္းသြားတယ္ဗ်ာ”
အေမက ‘သီး’ ကုိ တစ္ေအာင့္ေလး ေၾကာင္ၾကည့္ေနရာက တင္းၾကပ္ေနေအာင္ လာဖက္လုိက္ၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္လုိ ငုိေတာ့တာပါပဲ။ အေမေျပာဖူးတာတစ္ခုရွိတယ္။ အိမ္ေထာင္တစ္ခုမွာ ေယာက်္ားဆုိတာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အမုိးႀကီးတဲ့…။ ခု..အေမ့ရဲ႕ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အမုိးႀကီး ရုတ္တရက္ ေပ်ာက္သြားၿပီ။ အေမရင္ကြဲမွာပဲ။ အိမ္ကလူေတြရဲ႕ ေလွ်ာ္ၿပီး၊ ေျခာက္ၿပီးသား အဝတ္ေတြကုိ စုၿပီးအေဖ့ပုဆုိးနဲ႔မွ လုံလုံၿခံဳၿခံဳ ထုပ္ရေလာက္ေအာင္ အေမေျပာတဲ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အမုိးႀကီးက ခုထိအေရးပါေနျပန္ေသးလားလုိ႔ မေရမရာ ေတြးမိလုိက္တယ္။ သီး ဘဝရဲ႕ျဖစ္တည္မႈမွာေတာ့ အေဖဟာ တိတိက်က်ႀကီးကုိ အေရးပါခဲ့တာပဲလုိ႔ ေတြးမိတဲ့အခါ သီး ပါးျပင္ေတြ ပူေႏြးစြတ္စုိကုန္ေတာ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ အေဖေသလုိ႔မွ အေလာင္းေတာင္ျပန္မရတဲ့ အျဖစ္ကုိေတာ့ မခံစားႏုိင္ေအာင္ နာက်င္မိတယ္။ အေဖ့ေသတဲ့ ေတာင္အေမရိကတုိက္ရဲ႕ ကြ်န္းကေလးတစ္ကြ်န္းရွိတဲ့ အေဝးႀကီးလုိေနရာကေန အေဖ့ရုပ္အေလာင္းကုိ ေလယာဥ္နဲ႔ျပန္သယ္ၾကဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ေတာ္ရုံတန္ရုံ ရုပ္မပ်က္ေအာင္ ေဆးေတြထုိးၿပီး ျပန္သယ္ၾကရမွာဆုိေတာ့ မိသားစု လက္ထဲေရာက္လာမယ့္ အေဖ့အေလာင္းက ၾကည့္ရႈမေကာင္းျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ပုိၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရမွာဆုိၿပီး ဝုိင္းေျပာၾကေတာ့ အေမ နဲ႔ အဖြားက ျပန္သယ္ဖုိ႔ လက္ေလွ်ာ့လုိက္တယ္။ အျဖစ္ဆုိးလြန္းလုိက္တာမ်ား မိသားစုကုိသံေယာဇဥ္သိပ္ႀကီးတဲ့ လူႀကီး ေသမယ့္ေသေတာ့လည္း မိသားစုနဲ႔အေဝးႀကီးမွာ ေသရတယ္လုိ႔ အေမေျပာေျပာၿပီးငုိတတ္တယ္။ မိသားစုနဲ႔ မုိင္ေပါင္းမ်ားစြာေဝးတဲ့အရပ္က အေဖေသတဲ့ကြ်န္းေလးမွာ တစ္ေယာက္တည္းမုိ႔ ေအးခဲေနမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ပူေလာင္ေနမလားလုိ႔ အေဖ့အတြက္ ထူးထူးဆန္းဆန္း ပူပန္မိေသးတာ တကယ္။ အေဖ့ကုိ မခ်စ္တာက သက္သက္၊ သနားတာက သက္သက္ပဲ။

ဒါေပမယ့္ အေဖ ေသဆုံးသြားၿပီဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနေသးတယ္။ အေဖ့ရဲ႕ ေသဆုံးျခင္း ရက္သတၱပတ္ျပည့္တဲ့ေန႔ (ရက္လည္ေန႔)ဟာ အေဖ့အေလာင္းမွမပါဘဲ။ အေဖေသသြားတာကုိ မ်က္စိနဲ႔တပ္အပ္မွ မျမင္လုိက္ရပဲ။ အေဖ့ရဲ႕ၾကြင္းက်န္တဲ့ ရုပ္အေလာင္းေတာင္ ျမင္ခြင့္မွမရေသးပဲေလ။
***
(5)
“ေဖႀကီးးးး”
အခန္းတံခါးဝနားမွာ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးမတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ အေဖ့ကုိေတြ႔လုိက္ရေတာ့ သီးမွာ ႏွလုံးခုန္ရပ္မတတ္ျဖစ္ရၿပီ။ မယုံတစ္ဝက္ ယုံတစ္ဝက္နဲ႔မုိ႔ အားကုန္ထည့္ၿပီး ေအာ္ေခၚလုိက္တာေတာင္ အသံမွာ အင္အားေဖ်ာ့ေတာ့လြန္းတယ္။ အေမွာင္ထဲမွာ ေဖႀကီးက တံခါးဝကုိလက္ေထာက္ၿပီး သီး ကုိ ခပ္ကိုင္းကိုင္းေလး ၿပံဳးၾကည့္ေနတယ္။ ဘယ္နားက လာမွန္းမသိတဲ့ ျပာလဲ့လဲ့မီးေရာင္က အခန္းထဲကုိ ကြ်ံက်ေနလုိ႔ ေဖႀကီးမ်က္ဝန္းစုိစုိေတြကုိ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ရုတ္တရက္အသိဝင္လာၿပီး ကုတင္ေပၚကေနေျပးဆင္း၊ ေဖႀကီးရင္ခြင္ထဲကုိ အတင္းေခါင္းဝင္ၿပီး မ်က္ႏွာအပ္လုိက္ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြက်လာလုိက္တာမ်ား။ ဘုရားသခင္..ေဖႀကီးတစ္ကုိယ္လုံးေအးစက္လုိ႔ပါလား၊ သီး မ်က္ႏွာနဲ႔ကပ္ေနတဲ့ ေဖႀကီးရင္ခြင္ ႏွလုံးသားတည့္တည့္ေနရာကေတာ့ ေႏြးေထြးလွခ်ည္ရဲ႕။

“ေဖႀကီးကုိ သီးမမုန္းပါဘူး…ဘယ္တုန္းကမွ မမုန္းခဲ့ပါဘူး ေဖႀကီးရဲ႕..”
“ေဖႀကီး သိပါတယ္ သမီးေလးရယ္… မငိုရဘူး တိတ္ေတာ့။ ဒီကုိျပန္လာရတာ ခက္ခဲတယ္သမီး သူတုိ႔ကေတာ္ေတာ္နဲ႔ေပးမျပန္ဘူးေလ…”
သူတုိ႔က? သူတုိ႔ဆုိတာ ဘယ္သူေတြပါလိမ့္..?
“ေဖႀကီးကုိ တစ္အိမ္လုံးကေသၿပီလုိ႔ ထင္ေနၾကတာ ေဖႀကီးရဲ႕”
“သမီးကေရာ..ဘယ္လုိထင္လုိ႔လဲ? သမီး ေဖႀကီးကုိခ်စ္တယ္ဆုိရင္ ေဖႀကီးက သမီးအတြက္ ရွင္သန္ေနတယ္ေလ”
“အဲလုိ မေျပာနဲ႔။ ေဖႀကီး တစ္ကယ္မေသဘူးမဟုတ္လား? ေျဖေလ။ ေျဖပါ။ ေဖႀကီးေသတယ္ဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္ႀကီးက ခံစားလုိ႔တကယ္မေကာင္းမွန္း ခုမွသိေတာ့တယ္။ ေဖႀကီးမေသရဘူးေနာ္။ ေဖႀကီးေျပာေတာ့ ကမာၻၿပိဳရင္ေတာင္ မုိးထားေပးဦးမွာဆုိ…”
အေဖက သေဘာတက်ရယ္ေနတယ္။ ရယ္သံေတာ့မၾကားရပဲ မ်က္ႏွာအမူအရာကုိၾကည့္ရုံနဲ႔ အေဖ ရယ္ေနတယ္ဆုိတာ သိႏုိင္တာေပါ့။

“အရူးမေလး…။ သမီးကုိ ေဖႀကီးစိတ္ခ်ပါၿပီ…မိဘကုိခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးတဲ့ သားသမီးေတြဟာ မိဘေတြမရွိေတာ့တဲ့တုိင္ေအာင္ သူတုိ႔ေတြရဲ႕ အမုိးအကာေအာက္မွာပဲ အၿမဲရွိေနတဲ့သေဘာေပါ့။ ဒီေတာ့ေဖႀကီးက သမီးေလးကုိ အႏၱရာယ္ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးကေန မုိးကာေပးထားၿပီးသားျဖစ္ေနၿပီေလ… သမီးရဲ႕”
“ဟင့္အင္း…မသြားပါနဲ႔ေဖႀကီးရယ္…” ေဖႀကီးက ၿပံဳးေနတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းအစြန္းတစ္ဖက္ မသိမသာတြန္႔သြားၿပီး မဲ့သေယာင္ေယာင္ေလးေတာင္ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဖႀကီး ၿပံဳးေနတာပါ။

အားကုိးတႀကီး ေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့သီး မ်က္လုံးေတြမွာ ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ရည္ေတြ စိမ့္အုိင္လာၾကျပန္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္ အျမင္အာရုံေတြ ေဝဝါးလြန္းလုိ႔ ငုံ႔မုိးၾကည့္ေနတဲ့ ေဖႀကီးရဲ႕ၿပံဳးေယာင္ေယာင္မ်က္ႏွာဟာ တျဖည္းျဖည္း ေဝးရာကုိလြင့္ၿပီး ေဖ်ာ့ေတာ့ေမွးမွိန္လာေနတယ္။ ထြက္မသြားပါနဲ႔ဦး ေဖႀကီးေရ…။ မ်က္ရည္ေတြကုိ လက္ခုံနဲ႔ပြတ္သုတ္လုိက္မိခ်ိန္မွာ ေခါင္းအုံးတစ္ခုလုံး ေအးစက္စုိစြတ္လုိ႔ေနေလရဲ႕။
***
(6)
 “ဖြား….သီး ဆုေတာင္းမွားခဲ့တယ္ထင္တယ္..အဲဒါေၾကာင့္ ေဖႀကီးေသရတာ… ဒီလုိ ရုိက္တတ္တဲ့အေဖမ်ိဳးနဲ႔ အတူတူ မေနပါရေစနဲ႔လုိ႔ သီး ဆုေတာင္း…….”

စကားလုံးေတြ အဆုံးမသတ္ဘဲ လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ တစ္ေနတယ္။ ဖြားသက္က ပါးစပ္ကေလးဟလုိ႔ သနားကရုဏာသက္တဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ သီး ကုိေငးၾကည့္ေနခဲ့ရင္းက ဒါဟာတုိက္ဆုိင္မႈတစ္ခုပဲတဲ့၊ ညည္းအဖုိးဟာ ညည္းကုိေမြးၿပီးေနာက္ေန႔မွာ ေသသြားတာဟာ ညည္းကုိေမြးလုိ႔ သူေသရတာမဟုတ္ဘူးတဲ့၊ ေသတဲ့လူက ေသေန႔ေစ့လုိ႔ေသတာတဲ့၊ သူ႔ဘဝအက်ိဳးေပးနဲ႔ သူ႔အခ်ိန္တန္လုိ႔ သြားရတာတဲ့၊ အေဖနဲ႔ ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနခ်င္ပါေသးတယ္လုိ႔ ညည္း ဆုေတာင္းရင္လည္း ျပည့္ခ်င္မွျပည့္မွာတဲ့၊ အဲဒါကုိက ဘဝပဲတဲ့။ အေဖ့ကုိ သီးမွ မခ်စ္ပဲလုိ႔ ေျပာေတာ့ ဖြားသက္က ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔စုိက္ၾကည့္တာမ်ား တစ္ခုခုကုိ သိေနသလုိပဲ။ ညည္း ေနာက္ႏွစ္ေတြက်ရင္ ဖြားကုိ အဲဒိစကားအတုိင္းေျပာျဖစ္ေအာင္ လာေျပာဦးလုိ႔ ဆုိလုိက္ေသးတယ္။

အေဖမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပုိင္းမွာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္က်င္လည္ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ အရပ္နဲ႔ မုိင္းေပါင္းမ်ားစြာေဝးကြာတဲ့ ေနရာမွာ ေရၾကည္ရွာဖုိ႔ အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါက တြန္းပုိ႔ခဲ့တာ။ အေဖ့ျပာအုိးကုိ ေျမျမွဳပ္ထားတဲ့ ေတာင္အေမရိကရဲ႕ ကြ်န္းကေလးနဲ႔ နည္းနည္းေတာ့ ပုိနီးတဲ့ အရပ္ေပါ့။ အဲဒိကြ်န္းကေလးမွာလာၿပီး တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ဘဝကုိအဆုံးသတ္ရတဲ့လူေတြရဲ႕ ဓါတ္ပုံေတြကုိ တစ္သီးတစ္သန္႔ေဘာင္ထဲထည့္ၿပီး ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ အထင္ကရ ေနရာေလးတစ္ခုလုပ္ေပးထားတယ္လုိ႔ဆုိတယ္။
အေဖရွိတုန္းကေတာ့ အေဖ့အနားေတာင္ မကပ္ခ်င္တဲ့ ‘ျမတ္ပန္းသီး’ တစ္ေယာက္ အေဖ့အေငြ႔အသက္ေတြရွိတဲ့အရပ္ကုိ မေရာက္ေရာက္ေအာင္သြားဖုိ႔  ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခိုင္မာခဲ့ၿပီ။ အေဖသာသိရင္ ဝမ္းသာမွာလား၊ ဝမ္းနည္းမွာလား မသိဘူး။ အရင္တုန္းက အေဖ့ကုိမုန္းတယ္။ ခုလည္းမုန္းတယ္။ ခုမုန္းတဲ့အမုန္းက အရင္ကနဲ႔ အေရာင္မတူေတာ့တဲ့၊ အေဖမရွိေတာ့တဲ့အျဖစ္ကုိမုန္းတဲ့ အမုန္းမ်ိဳး။ အေဖ့ကုိ အသက္ဆက္ရွိေနေစခ်င္ေသးတာ။ အရင္ကလုိ အေဖရဲ႕ အသံျဖစ္ျဖစ္၊ အျပဳအမူတစ္ခုခုျဖစ္ျဖစ္၊ ဆဲတာဆုိတာ၊ ဆူတာပူတာျဖစ္ျဖစ္၊ တယုတယ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ရွိခဲ့တာျဖစ္ျဖစ္၊ ပါးကုိလက္ျပန္နဲ႔ရုိက္ၿပီး ဆုံးမတာျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခု၊ အဲဒိထဲက တစ္ခုခုကုိ ျပန္ရခ်င္မိတယ္။ သီးကုိ ရူးေနတယ္လုိ႔ ဆုိခ်င္ဆုိေတာ့။ 

အဲဒီအရပ္မွာ အေဖ့ဓါတ္ပုံကုိ ေတြ႔ရရင္ အိပ္မက္ထဲကလုိ ေမးၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။ ေဖႀကီး ေျပာေတာ့ ကမာၻၿပိဳရင္ေတာင္ မုိးထားေပးဦးမွာဆုိ… လုိ႔။ အဲဒီအခါ အေဖဘာျပန္ေျဖမွာလဲ? အိပ္မက္ထဲကလုိပဲ ျပန္ေျဖသံမ်ိဳးၾကားရရင္ေတာ့ ဒီတစ္ခါ မငုိေတာ့ပါဘူး။
***
***

ဒီပုိ႔စ္ေအာက္မွာ ဘာမွမေရးေတာ့ဘူးလုိ႔ ဆုံးျဖတ္ထားေပမယ့္ ပုိ႔စ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ရမယ့္သူေတြကုိ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာခ်င္လုိ႔ စာနည္းနည္းေရးခ်င္ပါတယ္။ ဒီပုိ႔စ္ကုိ ႏုိင္ဝင္ဘာ ၁၄ ရက္ေန႔၊ အေဖနဲ႔အၿပီးတုိင္ ေဝးကြာခဲ့တဲ့ ၁၄ႏွစ္ျပည့္ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔မွာတင္ဖို႔ပါ။ ေရးၿပီးၿပီးခ်င္း အၾကမ္းထည္ႀကီးကုိ ခင္မင္ေလးစားရတဲ့ ဘေလ့ာဂ္ဂါ အစ္ကုိတစ္ေယာက္ကုိ ေပးဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ရက္အနည္းငယ္အၾကာမွာေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါအစ္မတစ္ေယာက္ကုိလည္း ေပးဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက ေပးဖတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အစ္ကုိနဲ႔ အစ္မရဲ႕ ေဝဖန္အႀကံျပဳခ်က္ေတြက တုိက္ဆုိင္စြာပဲ တစ္ထပ္တည္းက်ေနခဲ့လုိ႔ စာကုိျပင္သင့္တာျပင္၊ ျဖဳတ္သင့္တာျဖဳတ္ စတဲ့လုိအပ္တာေတြလုပ္ရပါေတာ့တယ္။ စာေခ်ာေအာင္ ျပင္ဆင္မယ္ႀကံတဲ့အခါ ရင္ထဲျဖစ္လာတဲ့အခံစားခ်က္ကုိ လက္ကမလုိက္ႏုိင္တာေၾကာင့္ ေရးလက္စကုိ ျပန္မျပင္ပဲပစ္ထားခဲ့တာ ဒီေန႔မနက္ကအထိပါပဲ။ ႏွစ္ေဟာင္းက လြမ္းလက္စကုိခ်ေရးမွသက္သာမွာမုိ႔ ခုနေလးတင္ကမွ ခ်ေရးရင္းအဆုံးသတ္ရပါေတာ့တယ္။ ျပင္ဆင္ထားေပမယ့္ စိတ္တုိင္းေတာ့က်လွရယ္တယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ သည္းခံၿပီး၊ ျဖည့္စြက္ၿပီး ဖတ္ေပးသြားပါဦးရွင္။ ခင္မင္ရင္းစြဲစိတ္နဲ႔ အရွိအတုိင္းေဝဖန္ေပးခဲ့ၾကတဲ့ အစ္ကုိ နဲ႔ အစ္မကုိ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲေက်းဇူးတင္မိေၾကာင္း ဒီမွာပဲေျပာခ်င္ပါတယ္။

အားလုံးပဲ က်န္းမာ၊ ခ်မ္းသာ ေဘးရန္ကြာပါေစေၾကာင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ပါေစေၾကာင္း နဲ႔ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္သစ္တစ္ႏွစ္ကုိ လူသားဆန္စြာ ဆက္လက္ႀကံ့ႀကံ့ခံႏုိင္ဖုိ႔ အားအင္သစ္ေတြစုိက္ထုတ္ႏုိင္ၾကပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလုိက္ပါတယ္ရွင္။

ေမတၱာမြန္ျဖင့္
မုိးပန္းခ်ီ

22 comments:

  1. ကမၻာၿပိဳရင္ေတာင္မိုးထားေပးမယ့္သူက မိဘေတြဆိုတာ ညီမေလးလဲ နားလည္လာၿပီ။

    ReplyDelete
    Replies
    1. အမွန္ပါပဲ ညီမေလး ရုိးေျမက်ေရ း) စာလာဖတ္တာ ေက်းဇူးပါ။

      Delete
  2. သား သမီးေတြအတြက္ လိမၼာေရးျခားရွိဘို႔ မိခင္လိုအပ္သလို
    ေရွ႕ကေန မားမာမတ္မတ္ရပ္တည္ႏိုင္ဘို႔ ဖခင္လည္းလိုအပ္တာေပါ့ မိုးေရ။
    မိဘနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အတူတကြေနရတဲ့တန္ဘိုးကို အတူေနစဥ္မွာ အမွတ္တမဲ့ျဖစ္တတ္ၾကတယ္။
    အေဖနဲ႔သမီးၾကားမွာ အခန္႔မသင့္မႈေလးျဖစ္ေပၚခဲ့ရတဲ့ 'သီး'ရဲ႕ ရင္တြင္းခံစားခ်က္ေလးကို နားလည္ပါတယ္။
    စာေရးေကာင္းတယ္ အေၾကာင္းအရာ ပီျပင္ေပၚလြင္ေစတယ္။
    ႏွစ္သစ္နဲ႔အတူစိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

    ေမတၱာျဖင့္
    အန္တီတင့္

    ReplyDelete
  3. အခုနက ေရးတင္လိုက္တဲ့ ကြန္မန္႔ေလး ေပ်ာက္သြားတယ္ မိုးေရ။
    သားသမီးေတြ လိမၼာေရးျခားရွိေစဘို႔ မိခင္လိုအပ္သလို
    ေရွ႕ကေန မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေပးဘို႔ ဖခင္လည္းလိုအပ္တာေပါ့ေနာ္။
    'သီး' ရဲ႕ ရင္တြင္းခံစားခ်က္ေလးကို နားလည္ခံစားမိပါတယ္။
    ႏွစ္သစ္နဲ႔အတူ စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

    ေမတၱာျဖင့္
    အန္တီတင့္

    ReplyDelete
  4. တီတင့္ေပးသြားတဲ့ ပထမေကာမန္႔က ကြ်န္မရင္ဘတ္ကုိ တည့္တည့္ထိပါတယ္။ ခံစားနားလည္ၿပီး ဖတ္ေပးသြားတဲ့ တီ့ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ း) ေကာမန္႔ေတြက spam ထဲေရာက္ေနတာ တီေရ။ ႏွစ္ခုစလုံးတင္လုိက္ပါတယ္ း)) တီတင့္လဲ ႏွစ္သစ္မွာ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစရွင္။

    ReplyDelete
  5. ဒီပို႔စ္ေလးကိုဖတ္ျပီး လြန္ခဲ႔တဲ႔ႏွစ့္ဆယ့္ေလးႏွစ္ေလာက္ကဆံုးပါးသြားတဲ႔ အေဖကိုသတိရလြမ္းဆြတ္မိသြားတယ္...။

    ReplyDelete
    Replies
    1. ဘဝတူေတြပါလား အစ္မရယ္။

      Delete
  6. ဖတ္ျပီး အရမ္းခံစားရတယ္မေရ...
    ေရးထားတာေလးက ေကာင္းလုိက္တာ....:)
    ခင္တဲ႔...မုိးနတ္

    ReplyDelete
    Replies
    1. ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ညီမငယ္မုိးနတ္ေရ း)

      Delete
  7. ကမာၻၾကီးျပိဳသည္ျဖစ္ေစ
    ပ်က္သည္ျဖစ္ေစ
    မိဘေတြကေတာ႔ ကုိယ္႔ေတြကုိ ကာကြယ္ေနဆဲေပါ႔

    ReplyDelete
    Replies
    1. ဒီပုိ႔စ္ေရးၿပီးမွ ငလ်င္လႈပ္တုန္းက ရင္ေသြးငယ္ကုိအေပၚကေနအုပ္မုိးထားၿပီး အသက္ကယ္ခဲ့လုိ႔ ကုိယ့္အသက္ဆုံးရႈံးသြားရွာတဲ့ မိခင္အျဖစ္ကုိ သတိရမိတယ္ အစ္မစံပယ္ေရ။

      Delete
  8. " ကမာၻၿပိဳရင္ေတာင္ မိုးထားေပးအံုးမွာ "
    ဖတ္လိုက္ရတာ ရင္ထဲ တကယ္ မေကာင္းဘူး ..
    ႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစ ...

    ခင္မင္လွ်က္
    ေဆာင္းႏွင္းရြက္

    ReplyDelete
    Replies
    1. ခံစားဖတ္ရႈေပးသြားတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ညီမေဆာင္းႏွင္းရြက္။ ထပ္တူျဖစ္ပါေစရွင္ း)

      Delete
  9. ဖတ္ရတာ ရင္ထဲထိလိုက္တာ မမိုးေရ..မဂၤလာရိွေသာ ႏွစ္သစ္ ၿဖစ္ပါေစ..သက္တမွ်ေလးေတာင္ ေတာ္ေတာ္ထြားလာတယ္..

    ReplyDelete
  10. မိဘေမတၱာတရားေတြေၾကာင့္ ခြန္အားေတြရလာရတယ္.
    မိဘမရိွေတာ့ေပမယ့္လည္း မိဘရဲ႕စကားေလးတစ္ခြန္းေတာင္ ရင္ထဲမွာ စဲြနစ္ၿပီး ခံစားရျပန္တယ္.
    တုႏိႈင္းလို႔မမီတဲ့ မိဘေမတၱာေတြေပါ့ မိုးရယ္.. ဖတ္ၿပီး ခံစားရပါတယ္...
    ႏွစ္သစ္မွာ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္က်န္းမာၿပီး ေကာင္းက်ိဳးလိုအင္ဆႏၵမ်ား ျပည့္ဝပါေစ..။
    ခ်စ္တဲ့
    မဒါ

    ReplyDelete
  11. မဂၤလာရွိေသာႏွစ္သစ္ျဖစ္ပါေစ ညီမေလး စန္းထြန္းေရ။ ဟုတ္ပါ့ သက္တမွ် အရပ္က ႏွစ္ႏွစ္ခြဲတည္းနဲ႔ ကိုယ့္ခါးနားေရာက္ေနၿပီ.. ကုိယ္ေတာ့ဂ်ပုျဖစ္က်န္ခဲ့မွာ ျမင္ေယာင္ေသး ညီမေလးေရ း))

    မဒါေပးတဲ့ ဆုမ်ားနဲ႔ျပည့္စုံပါရေစ မေရ။ မဒါလဲ ထပ္တူထပ္မွ် ေအးခ်မ္းပါေစရွင္။ ညီမစာကုိ ခံစားဖတ္ရႈေပးသြားတဲ့အတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မ း)

    ReplyDelete
  12. အိမ္မွာ အေဖက အသက္ ၈၀ေက်ာ္ျပီေလ.. ဘာမွ လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္မဟုတ္ေတာ႕ဘူး ဒါေပမဲ႔ အိမ္မွာရွိေနေပးရံုနဲ႕တင္ အိ္မ္ၾကီးတစ္ခုလံုးဟာ လံုျခံဳတဲ႕အမိုးအကာေအာက္မွာ ရွိေနသလိုကို ခံစားရတယ္
    အေဖမရွိေတာ႔ရင္ဆိုတဲ႕ အေတြးက ေတြးမိတာနဲ႕တင္ ရင္ထဲဆို႕နင္႕လာတယ္
    ဘာဘဲေျပာေျပာ အခုအရြယ္ထိ အေဖရွိေနေပးတာကိုဘဲ ေက်းဇူးတင္ေနရပါတယ္
    ဒီဝတၳဳေလးဖတ္ျပီး အေဖ႕ကိုပိုသတိရသြားတယ္ ..

    ReplyDelete
    Replies
    1. အစ္မေခ်ာက ကံေကာင္းလုိက္တာ။ ဟုတ္တယ္ မ ေရ။ အေဖဆုိတာ အိမ္အမုိးအကာ တစ္ခုပါပဲ။ ကြ်န္မအေဖကို ရွိေစခ်င္မိေသးတယ္။ စာလာဖတ္အားေပးသြားတာ ေက်းဇူးပါ မ။

      Delete
  13. ညီမေရ... ခုမွ လာဖတ္ျဖစ္တယ္။ ဖတ္လုိ႔ေကာင္းလုိက္တာ။ ဖတ္ေနရင္း စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္တယ္။ မိဘနဲ႔သားသမီးၾကားက ေမတၱာတရားဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားရုိး ထုံးစံမရွိပါဘူးကြယ္။

    ေပ်ာ္ရႊင္အဆင္ေျပေသာ အားလပ္ရက္မ်ား ျဖစ္ပါေစေနာ္။ း)

    ခ်စ္တဲ့
    မဇြန္

    ReplyDelete
    Replies
    1. ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မဇြန္ေရ။ မဇြန္ေျပာတာ သိပ္မွန္ပါတယ္။ ခုထိလြမ္းတုန္း။ မဇြန္လည္း အၿမဲေပ်ာ္ရႊင္ေအးခ်မ္းပါေစ း)

      ခ်စ္တဲ့

      Delete
  14. ဖတ္ရင္းနဲ႕ .......အပိုဒ္ (၃) ကစလို႕ တို႕မ်က္လုံးထဲကို ပိုးေကာင္ေလးတစ္ေကာင္ဝင္ေရာက္လာခဲ့လို႕ အျမင္အာရုံေတြေဝဝါးလာလိုက္တာ laptop ေပၚတင္ထားတဲ့ လက္ဖမိုးေပၚကိုပူေႏြးတဲ့အေတြ႕အထိေလးကိုခံစားလိုက္ရေတာ့မွ တို႕သတိျပန္ဝင္လာခဲ့တယ္။ :'( တကယ္ကို ရင္ထဲမွာဆို႕နင့္ေၾကကြဲစြာနဲ႕ ရင္ႏွင့္အမွ်ခံစားျပီးဖတ္သြားပါတယ္ AM ေရ ။ :(( ဘဝဆက္တိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕တဲ့မိသားစုဘဝေတြကို သံသယေတြ အမုန္းေတြကင္းစြာ တည္ေဆာက္ႏိုင္ပါေစလို႕။ အေရးအသားေလးညက္လြန္းလို႕အစမွအဆုံး ေမ်ာပါသြားတယ္ကြယ္ ။ အျမဲအားေပး ေနမယ္႕.....JMO

    ReplyDelete
    Replies
    1. JJ ေရ…ပုိးေကာင္ေလးဝင္သြားတယ္ဆုိလုိ႔ ၿပံဳးမိရတယ္။ ရင္ႏွင့္အမွ် ေသခ်ာခံစားဖတ္ရႈေပးသြားတဲ့အတြက္ေရာ၊ အၿမဲအားေပးေနမယ့္အတြက္ေရာ ေက်းဇူးအပုံႀကီး း)) ေပးတဲ့ဆုနဲ႔လည္း ျပည့္ပါရေစ JJ…

      ခ်စ္ေသာ MM ;)

      Delete

ရင္ထဲရွိတာေျပာ..း)